ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κλεισμένοι στους 4 τοίχους και στους εαυτούς μας. Δεν μιλούσαμε πια. Ήμασταν μαζί, αγκαλιά αλλά δεν μιλούσαμε πια. Σήμερα είπα θα φύγω για λίγες μέρες. Μπήκα σπίτι μου. Κενό. Κανένα συναίσθημα. Οι τοίχοι πήγαν να με πλακώσουν. Δεν ήθελα ούτε να είμαι εδώ ούτε να γυρίσω εκεί. Σαν να μην θέλω να είμαι πουθενά. Ένα ψυχρό τηλεφώνημα με μια ψυχρή καληνύχτα. Αμήχανες παύσεις. Δεν είμαστε εμείς αυτοί. Ή μάλλον είμαστε. Αυτοί ήμασταν πάντα. Απλώς όταν δεν έχεις δεδομένο τον άλλον, τότε προσπαθείς. Πρώτη φορά που δεν ξέρω τι θέλω να πω, τι θέλω να κάνω, αν αξίζει πω κάτι, αν χρειάζεται να σιωπήσω απλά και να περιμένω... Δεν ξέρω καν τον λόγο για τον οποίο κλαίω. ΟΥΦ. Βοήθεια! ?