ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα 28 μου πως με την παιδικη μου φιλη πλεον δεν έχουμε κανενα κοινο. Νιωθω να τη βαριεμαι, πως εχουν εξαντληθεί τα θέματα συζήτησής μας...Το θεμα ειναι πως συγκατοικουμε και ολη αυτη η πίεση σε συνδυασμό με τη διαπιστωση, με κανουν να εκνευριζομαι μαζι της μεχρι κ για το οτι ειναι ολη μερα ξαπλα και δεν εχει ενδιαφέροντα.Παρ ολα αυτά την αγαπω. Απλα νιωθω πως ξαφνικα ενας ανθρωπος που ένιωθα πως ταιριαζω κ εχω να συζητήσω τοσα, μεσα σε δυο χρόνια εγινε σαν μια αδερφη που δεν ήρθατε κοντα απο επιλογη, αλλα απο τις συγκυρίες. Δε την αγαπάς απαραίτητα δηλαδή για το τι ανθρωπος ειναι, αλλα για το οτι εμαθες να ζεις με αυτή.