ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες γυρνούσα με ένα φίλο από έξω. Βλέπουμε μία παρέα γύρω στα 10 άτομα. Έρχονται 3 και ακούω να λένε "αυτός είναι". Ο ένας έρχεται πάνω μου. Στέκεται μπροστά μου, με βλέμμα απειλητικό, σε απόσταση αναπνοής.Δε λέει τίποτα για λίγα δευτερόλεπτα. Εγώ σταματάω (αφου μου έκλεισε το δρόμο), τον κοιτάω όσο πιο ψυχρά γίνεται. Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Είναι γύρω στα 15. Αλητόφατσα. Μου λέει:"Ξέρεις τι είπε ο Θεός;"Ταυτόχρονα, ο εγκέφαλος ετοιμάζει τους μύες μου για ξύλο.Δεν απαντάω, συνεχίζω να τον κοιτάω ξέροντας πως ένα ψυχρό βλέμμα χωρίς κουβέντα, κομπλάρει τους πάντες. Με κοιτάει για λίγο ακομα."Ομόνοια και αγάπη, μου απαντάει."Αρχίζει να γελάει. Προσπαθεί να μου δώσει το χέρι. Συνεχίζω να τον κοιτάω στα μάτια χωρίς να του δώσω το χέρι φυσικά. Τον πιτσιρίκο τον περνούσα ένα κεφάλι (είμαι κοντά στο 1,90) και περίμενα απλώς να με ακουμπήσει...Έφυγα, με αργά βήματα. Με ακολούθησε και προσπαθούσε να μου δώσει το χέρι. Το μόνο που του είπα ήταν "Στρίβε". Και έστριψε.Και αναρωτιέμαι τώρα:1. Δε σέβονται τίποτα τα παιδιά στις μέρες μας; Εγώ μικρός ούτε που θα σκεφτόμουν εκφοβίσω έναν 22άρη, τον οποίο δε γνωρίζω.2. ΤΟΣΟ χαζός είναι που διάλεξε κάποιον που τον περνάει ένα κεφάλι να κάνει την πλακίτσα του; 3. Δε θα βρεθεί κάποιος λιγότερο ψύχραιμος από μένα που να του σπάσει το κεφάλι; Αυτές οι μαγκιές πληρώνονται. Το μόνο για το οποίο μετάνιωσα είναι ότι δεν του έκανα μία λαβή να τον ξαπλώσω κάτω (χωρίς να τον χτυπήσω). Απλά για να καταλάβει πως δεν πρέπει να παίζει. Αλλά κι εγώ δε σκεφτόμουν καθαρά. Όταν έρχονται 3 τύποι πάνω σου, προσπαθείς να καταλάβεις, ποιοι είναι και τι θέλουν...ΑΝΟΗΤΟΙ.