ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...Μήπως είμαστε όλοι σε κατάθλιψη, τελευταία;Νομίζω πως διανύουμε μακράν τα πιό αποχαυνωμένα χρόνια..Βαρεμάρα ακόμη και για να ξεκουνηθείς να βγεις έξω. Κι όταν βγαίνεις είναι σα να μη βγαίνουνε οι λέξεις από το στόμα.Είμαστε καταβάθος μια γενιά δυστυχισμένη;Υπάρχει μια αίσθηση πως κάτι περιμένουμε να συμβεί, μια στάση αναμονής για κάτι και μέχρι τότε απλά υπάρχουμε.Μπορεί για άλλον αυτό το κάτι να είναι μια δουλειά, που θα τον βγάλει από την ανεργία->αφραγκιά->δε μπορώ να κάνω τίποτα,όντας άφραγκος, για άλλον παλιά χρωστούμενα από δουλειές, που ελπίζει να πάρει επιτέλους για να εκπληρώσει κάποιους στόχους ή δεν ξέρω τί άλλο...Είναι ικανό από μόνο του το χρήμα ή η οικονομική κατάσταση μιας χώρας να σε φέρει σε αυτή τη μιζέρια;Ή απλά τόσα χρόνια ζούσαμε μια φούσκα και αυτήν είναι η ζωή που θα έπρεπε να ζούμε;Αυτή που ζούμε τώρα;Να χαιρόμαστε με τα μικρά, καθημερινά πράγματα κι ας μην έχουμε τα χρήματα για να τα σπάμε κάθε βδομάδα;Ούτε και για να ψωνίζουμε συχνά, ούτε και για να κάνουμε ταξιδάκια αναψυχής;Από την άλλη, σίγουρα τα απλά είναι και τα βασικότερα στη ζωή, αλλά μπορούμε να υπάρξουμε ευτυχισμένοι, όντας ολιγαρκείς ή έχει εμποτιστεί από παιδιά η ίδια μας η ύπαρξη με "κουτάκια";Ότι, για να είσαι χαρούμενος και γεμάτος, πρέπει να έχεις αυτό το αυτοκίνητο, να φοράς αυτά τα ρούχα, να περάσεις σε αυτές τις σχολές για να έχει και η μαμά να παινεύεται, να παντρευτείς μέχρι την τάδε ηλικία και να κάνεις και παιδιά, άμεσα; Να παγιδευτείς, εν τέλει, στην υπόσχεση, πως έχοντας όλα αυτά θα νιώθεις ολοκληρωμένος και όταν τα αποκτήσεις να μην το νιώθεις, πράγματι; Just saying...