ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παντα στην ερωτηση αν εχω αδερφια απαντουσα με ενα χαμογελο : ΄ναι εχω εναν μικροτερο αδερφο!ειμαστε πολυ κοντα..ειναι πολυ σημαντικα τα αδερφια '!Οταν μεγαλωσα ειχα αυτον τον πυλωνα στην ζωη μου : τα αδερφια ειναι το πιο ιερο πραγμα στον κοσμο,το μεγαλυτερο στηριγμα,το για παντα μου.ελιωνα οταν εβλεπα τον αδερφο μου μετα απο καιρο (οντας φοιτητρια σε αλλη πολη) και ηθελα να μαθαινω τα παντα για την ζωη του!αλλα ας ξεκινησω απο πιο πριν την ιστορια μου.. Με τον αδερφο μου εχουμε 3 χρονια διαφορα..απο μικρα μας θυμαμαι σε ολα μαζι!την σχεση μας απο μια εξωτερικη ματια την ελεγες και μισους.Αγριο ξυλο,κυνηγητα μεσα στο σπιτι,μου χαλουσε τα πραγματα,του πετουσα τα παιχνιδια απτο μπαλκονι!ποτε βρισιες αλλα παντα πολυ ξυλο..δευτερολεπτα μετα τον τσακωμο ειμασταν τα πιο αγαπημενα αδερφια παλι.Ποτε δεν ειπωθηκε συγνωμη μεταξυ μας,με μια ματια τα λυναμε ολα .και την επομενη μερα παλι απτην αρχη!Οι γονεις μας δεν ανακατευτηκαν ποτε ηθελαν να τα λυνουμε όλα μονοι μας.Θυμαμαι σαν χθες τις διακοπες στο εξοχικο οταν ειμασταν μικρα να περναμε ολο το καλοκαιρι οι δυο μας χωρις καθολου φιλους διοτι ηταν σε ενα ερημοχωρι!ομως δεν ειχαμε βαρεθει ποτε ουτε ειχαμε παραπονο...δεν με θυμαμαι να επαιξα ποτε με κουκλες.παντα παιζαμε στο δωματιο του αδερφου μου με τα δικα του παιχνιδια αλλωστε τα αγοριστικα ειναι πιο ενδιαφεροντα. Ειχαμε και ένα εθιμο,χωρις να ξερω από πού προεκυψε αλλα κάθε χρονο όταν καλοκαιριαζαμε παιζαμε μπουγελο μεσα στο σπιτι με τα μπουκαλια απτο ψυγειο!Οταν μεγαλωσαμε λιγακι οι γονεις μας μας τραβολογουσαν σε επισκεψεις σε συγγενεις,σε ταβερνες με φιλους,σε οικογενειακες διακοπες..ακομα θυμαμαι την ΑΠΟΛΥΤΗ βαρεμαρα που νιωθαμε και το πώς ηταν κατά καποιο τροπο σωτηριο η συντροφια μας.Στην δικια μου εφηβια εκανα την επανασταση μου (δεν διαβαζα,εκανα κοπανες,αργουσα το βραδυ) που κρατησε περιπου ένα χρονο και ο αδεφος μου ακομα πηγαινε δημοτικο και ηταν το καλυτερο παιδι ,ο πιο διαβαστερος μαθητης.Δεν θυμαμαι να μου εχει πει ποτε το οτιδηποτε όμως ξερω ότι αποδοκιμαζε την σταση μου.Στην δικη του εφηβια που εγω ημουν πλεον λυκειο εκανε την ιδια επανασταση με εμενα μονο δεκα φορες χειροτερη και σε ενταση και σε διαρκεια.Ειχα γινει ο πιο σκληρος κρητης του.Τον αποδοκιμαζα με κάθε ευκαιρια και του εδειχνα ποσο αντιθετη ειμαι με την σταση ζωης του.Σιγουρα ειχε πολλα νευρα μαζι μου και ειχαμε απομακρυνθει.Παρολα αυτά ποτε δεν ενιωσα τυψεις για την σταση μου ισως επειδη νιωθω ότι ειχα υποχρεωση να του πω το σωστο και επρεπε να αλλαξει παση θυσια με κάθε απωλεια .Ζηλευα φυσικα και τα δικαιωματα που αποκτουσε αφου εγω στην ηλικια του εκανα τα μισα από ότι εκεινος.Ποτε ομως δεν ενιωσα ότι με απορριπτει σαν ανθρωπο για την σταση που κρατουσα απεναντι του ενώ εγωω μπορει και να το ενιωσα.Παντα πιστευα ότι με αγαπουσε ένα τσακ περισσοτερο από ότι εγω.Όταν περασα στο πανεπιστημιο και ο αδερφος μου ξεκινησε το λυκειο τα πραγματα μεταξυ μας μπηκαν σε νεες βασεις.Μια μονο λεξη : Λατρεια.Δεν υπηρχε κατι να μου ζητησει και να μην το εκανα.Το ιδιο και εκεινος.Αγαπη σε βαθμο υπερβολικο.Τα γραφω και νιωθω το στηθος μου να πλημμυριζει αγαπη αυτήν την στιγμη.Ειλικρινα ο οποισδηποτε θα ζηλευε την σχεση μας..Συζητησεις για όλα μεχρι το πρωι,συμβουλες (οι δικες μου παντα αυστηροτερες),πλακες,γελια.Για καποιο λογο ειχαμε τοσο ιδιο χιουμορ.Ειναι ένα χιουμορ που μονο με τον αδερφο μου εχω,καποια αστεια που μονο εμεις πιαναμε. Θα του εδινα οσα ψηλα ειχα μεσα στο πορτοφολι μου χωρις να τα ζητησω πισω,θα σηκωνοταν να μου φτιαξει ένα τοστ ακομα και αν βαριοταν να κουνησει το χερι του.Τον καλυπτα στους γονεις μου,ελεγε ψεματα στην μαμα ότι ειμαι μια χαρα όταν του κλαιγομουν για τον γκομενο αλλα δεν ηθελα να ακουσω την γκρινια της μανας μου.Μου εδειχνε κοπελες στο φβ για να του πω ποια είναι η πιο ωραια,του εστελνα σκρινσοτ τις συνομιλιες με το τελευταιο φλερτ.Οταν ειχα καποιον μου ελεγε με αυστηρο υφος θα τον γνωρισω να του πω δυο λογακια..εγω γελουσα κ τον κοροιδευα .Ο μικρος μ αδερφος ειχε γινει μεγαλος,ολοκληρος αντρας.Αρεσε σε ολες τις φιλες μου ακομα και σε εμενα θα αρεσε αν δεν ηταν αδερφος μου.Ειναι εκεινη η ηλικια που οι ισορροπιες αλλαζουν και πλεον ο μικρος αδερφος σε φτανει σε υψος και σε δυναμη και σε προστατευει και πλεον νομιζουν ότι εσυ εισαι η μικροτερη.Εκρινα αυστηρα τις παρεες του και ακομα αυστηροτερα τον ιδιο όταν εκανε βλακειες σε κοριτσακια.Εγω ημουν ηρεμη και συγκροτημενη στις σχεσεις μου ο αδερφος μου κοινωνικος με πολυ περαση και πολλες γνωριμιες.Παρολα αυτά μου ελεγε ότι ψαχνει να ερωτευτει θελει σχεση πλεον απλα θελει να βρει κατι σωστο και όχι να συμβιβαστει.Εβλεπα τον αδερφο μου να εχει γινει άλλο ατομο.Ειχε οριμασει ειχε βαλει μυαλο ακουγα και εγω τις συμβουλες του με προσοχη και ειλικρινα ειχαν την μεγαλυτερη βαρυτητα από ολων. Μια μερα ειχα δει τυχαια μια συνομιλια με τον κολλητο του που του ελεγε ότι δεν μπορει να με βλεπει ετσι κ στεναχωριεται (ειχα αρρωστησει πολύ εκεινες τις μερες)Περασε στο πανεπιστημιο εβγαλε και διπλωμα για το αμαξι και ειχα φουσκωσει από περηφανια.Παντα σκεφτομουν ποσο τυχερη που εχω αδερφια διοτι είναι το πιο πολυτιμο δωρο.Θα ημουν άλλος ανθρωπος χωρις τον αδερφο μου.του χρωσταω τον εαυτο μου ,αυτό που εχω γινει.Ηταν παρασκευη και του εστειλα να τον ρωτησω τι κανει.Μου απαντησε πως είναι σχολη και εχει μπλεξει με ένα μαθημα και θα μιλησουμε μετα.Μου κακοφανηκε μιας και δεν το κανει συχνα αλλα δεν τον ενοχλησα άλλο.Το σκ δεν μιλησαμε καθολου αφου πηγε διημερη εκδρομη και γυρισε κυριακη μεσημερι. Δευτερα πρωι μου ειπαν πρεπει να ερθεις σπιτι ο αδερφος σου δεν είναι καλα.Χλωμιασα και καταλαβα σχεδον αμεσως.Δεν μου ελεγαν τιποτα παραπανω αλλα δεν ρωτουσα καν γιατι ηξερα.Πηρα ένα αεροπλανο και γυρισα χωρις να παρω μαζι μου απολυτως τιποτα.Στο αεροπλανο μια εκλαιγα μια κοιτουσα το κενο και μυριζα τα αρωματικα μαντιλακια για να μην σωριαστω.Εφτασα σπιτι με ταξι μπηκα,ειδα τους γονεις μου και χωρις να πω κουβεντα πηγα και ξαπλωσα στο κρεβατι του αδερφου μου.Ηρθαν αυτοι από πισω μου και μου ανακοινωσαν με κλαμματα : o αδερφος σου εφυγε. Το μονο που απαντησα ηταν το ξερω.οταν ηρεμησετε θελω να μου πειτε και πως εγινε…αυτό που πραγματικα ηθελα να ρωτησω ηταν : ΠΟΥ ΠΗΓΕ? Αυτό θελω να τους ρωταω κάθε μερα..μπαινω μεσα στο σπιτι και θελω να τους ρωτησω που είναι ο αδερφος μου? Εκεινοι που είναι οι γονεις μου πρεπει να ξερουν..ομως δεν το κανω γιατι θα νομιζουν ότι τρελαθηκα και θα τους διαλυσω κιαλλο..ομως ακομα και αν ξερω που είναι ο αδερφος μου βαθια μεσα μου πιστευω ότι θα γυρισει,θα ανοιξει η πορτα και θα μπει ,θα μας χαμογελασει όπως παντα.Εμεις θα τρελαθουμε θα λεμε δεν μπορει δεν γινεται όμως τελικα δεν θα μας νοιαζει καποια εξηγηση μονο το ότι γυρισε.Ο πατερας μου λεει ότι είναι καπου στο πληθος..και εγω όταν βγαινω κοιταω καλα καλα ταα αγορια που είναι στην ηλικια του μηπως μου τον θυμισει καποιο!Δεν θελω να με λυπουνται θα μπορουσα να συνεχιζω αυτό το παραλληρημα για ωρες αλλα θα σταματησω!Το μονο που ξερω είναι ότι θα προτιμουσα να πεθανει ολος ο κοσμος και να γυρναγε μονο ο αδερφος μου..θα αλλαζα θεση μαζι του χωρις δευτερη σκεψη όμως το μονο που δεν θα ηθελα ποτε μα ποτε είναι να νιωσει όπως εγω τωρα.Νιωθω ότι μου πηραν κάθε ελπιδα για το μελλον,κάθε πραγματικη χαρα ,κάθε σκοπο.Εφυγε ο αγαπημενος μου ανθρωπος και πιο πολύ ποναει ότι αυτος δεν εζησε τιποτα,δεν προλαβε να ζησει το παραμικρο.Συμβιβαζομαι με την δυστυχια μου λεγοντας ότι εκεινος επαθε το χειροτερο όχι εγω αρα θα υποστω την κατασταση.Βγαινω με φιλους ,παω στην σχολη μου,δουλευω,γελαω,κανω σεξ,διαβαζω,ανεβαζω φωτογραφιες στο φβ..ομως νιωθω απολυτη δυστυχια.νιωθω ότι σηκωνω στις πλατες μου ολη την δυστυχια του κοσμου.μην με λυπαστε όμως,μονο για τον αδερφο μου να στεναχωρηθειτε.Θελω να κλεισω λεγοντας ότι όταν γινετε γονεις σας συμβουλευω να μην οδηγειτε ποτε χωρις ζωνη μπροστα στο παιδι σας,ποτε να μην του παρετε μηχανη η σπορ αμαξι ειδικα σε μικρη ηλικια.και οσες /οσοι εχετε αδερφια πρηχτε τους το μυαλο ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ να μην μπαινουν σε αμαξι που δεν εμπιστευονται ακομα και αν προκεται για αποσταση 15 λεπτων.αυτα για να μην καταληξετε σαν εμενα και τον αδερφακο μουπσ οποιοι θελετε να αφησετε σχολιο ειστε καλοδεχουμενοι ομως θερμη παρακλιση να μην αναφερετε τις λεξεις : 'συλληπητηρια','θεος','αγγελουδι''ουρανος''γραφτο'