ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 38 και ειναι 46,πολλα χρονια σχεση κ γαμος τα τελευταια χρονια. Προσπαθουμε για να κανουμε παιδι τα τελευταια 2 χωρις καμια ιατρικη αντενδειξη,το μονο προβλημα ειναι οτι χαθηκαν αρκετες γονιμες σε κυκλους λογω εργασιακων ταξιδιων,ωστοσο ακομα τιποτα...εχουμε συζητησει για υιοθεσια αλλα τα δεδομενα ειναι εξαιρετικα αποθαρρυντικα για ανθρωπους χωρις περιουσιακα στοιχεια οι οποιοι απλα εχουν τους μισθους τους κ ενοικιο,η εξωσωματικη αποκλειστηκε κ απο τους 2 μας αφενος επειδη καλως η κακως υπαρχουν 4 παραδειγματα στον κυκλο μας που νοσησαν απο καρκινο κ μαλιστα με τα παιδακια τους σε μικρη ηλικια (η μια 8 μηνων εγκυος με λευχαιμια),αφετερου επειδη ετσι κ αλλιως οι ερυνες λενε οτι ανεβαινουν τα ποσοστα επιτυχιας μετα τη δευτερη προσπαθεια κ εμεις δεν εχουμε τα χρηματα ουτε καν για την πρωτη...ακομη κ αν δεν αποκτησουμε τελικα παιδι θεωρω πως θα ειμαστε αγαπημενοι κ θα φτιαχνουμε στιγμες ευτυχιας παρεα. Παρολαυτα χθες διαβαζα ενα αρθρο γνωστου ψυχαναλυτη το οποιο με λιγα λογια ελεγε πως τα ζευγαρια που δεν αποκτουν παιδια τεινουν να χανουν την σεξουαλικοτητα τους κ να συμπεριφερονται ο ενας στον αλλον σαν να ειναι το παιδι του,νιωθουν πολυ τρυφερα μεταξυ τους κ ειναι οι πιο δυσκολες περιπτωσεις πενθους οταν μοιραια ενας απο τους δυο πεθανει. Ημουν μονη στο σπιτι κ ξεσπασα σε κλαμματα,σκεφτομαι οτι ηδη βαδιζουμε σε αυτα τα μονοπατια κ μπορει να αισθανομαι ομορφα κ εντος εισαγωγικων ολοκληρωμενη μαζι του αλλα δεν θελω να εχουμε τοσο πικρο τελος,δεν θελω κανεις απο τους 2 να περασει αυτο,θελω ενα παιδι που του μοιαζει,που θα τον κανουμε ισορροπημενο ανθρωπο,που θα δωσουμε ολη την αγαπη κ τα εφοδια που μπορουμε κ θα γερασουμε καμαρωνοντας αυτον τον ανθρωπο σκεπτομενοι οτι ολοκληρωσαμε τον κυκλο της ευτυχιας μας. Αραγε ειναι μινι καταθλιπτικο επεισοδιο αυτο το ξεσπασμα μου η η αντικειμενικη πραγματικοτητα?