18.10.2014 | 01:45
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία;
Πρόσφατα τσέκαρα εδώ τις εξομολογήσεις και λέω ας πω και εγώ τον πόνο μου. Ειμαι 20++ , πρώην τοξικομανής επί 10 έτη ~• Έχω κάνει μια προσπάθεια να τα αφησω όλα πίσω και να φτιάξω απο την αρχη τη ζωή μου. Δυστυχώς βρίσκομαι σε μια φάση ολικής ανασυγκρότησης πράγμα που σημαίνει πως έχω κόψει επαφές με σχεδόν όλους τους γνωστους μου για ευνόητους λόγους. Δοξα τω θεώ υπάρχει μια κοπέλα μικρότερη απο εμένα η οποία με τον τρόπο της μου στέκεται (κατ εμέ όχι επαρκως-αλλα τι θα ήταν επαρκές;-και με έχει βοηθησει πολύ με κόστος δικο της,ψυχικό).. Νιώθω μια βαθυτατη μελαγχολία συνεχώς , εδώ να αναφερω πως πέρασα ένα χρόνο με κατάθλιψη. Έχω γινει τελείως αντικοινωνικός , επομένως δυσκολεύομαι απειρα να πλησιάσω νέους ανθρώπους•νιωθω άβολα να βρίσκομαι και στον ίδιο χώρο μαζί τους.. Τι να κάνω,δεν μου αρεσει αυτη η κατάσταση, η ανικανότητα κοινωνικοποίησης,οι ενοχές προς πάσα κατεύθυνση και η ατέρμονη προσμονή για κάτι "καλύτερο". Περνάει συνέχεια απο το μυαλό μου απλα να ξαναπιω , πλήρως συνειδητά και απλα κάπως έτσι να τελειώσουν όλα,αλλα κάτι με κρατάει και ακόμη δεν το έχω κάνει. Αραγε η ελπίδα πέθανε η απλα η αλλαγη έρχεται,αργαα-αργαααα; Ελπίζω να μην καταθλιφθηκατε βραδιάτικα,με αγάπη.. Αγαπη
