ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήτανε 17 Φεβρουαρίου 2013... Κυριακή.. Τότε μπηκε στη ζωή μου.. Τότε της μίλησα απο το τηλέφωνο.. Γνωριστήκαμε μέσω ιντερνετ. Αυτή σπούδαζε Αθήνα στο ΕΚΠΑ εγώ δούλευα και έκανα μεταπτυχιακό στη Θεσσαλονίκη. Ερωτευτήκαμε, υπήρχε απίστευτη χημεία μεταξύ μας και ακόμα υπάρχει είμαστε μαζι, και θα είμαστε μαζί για πάντα.. Την αγαπάω όσο τίποτα άλλα στον κόσμο. Το μόνο πρόβλημα μας είναι η απόσταση. Θα λυθεί όμως. Θα το λύσω... Μαζί της είμaι ευτυχισμένος, πετάω στα σύννεφα, είμαι ο εαυτός μου.. Μακρυά της δυστυχισμένος, μόνος, ανήμπορος. Καθημερινά την έχω ανάγκη. Την χρειάζομαι στη ζωή μου καθημερινά. Με κάνει να γελάω να ονειρευόμαι μαζί της. Δίνω και τη ζωή μου για τη Δήμητρα μου. Το πιο υπέροχο πλάσμα του κόσμου.. Πανέμορφη, πανέξυπνη, γοητευτική, σέξυ, με δύο παραδεισένια μάτια... Ένας μοναδικός άνθρωπος μία γυναίκα διαφορετικη από τις άλλες. Δεν θα αφήσω κανέναν και τίποτα να μας χωρίσει. ΑΝ τη χάσω δεν έχω ζωή.. Στην κυριολεξία. Είναι μία αμοιβαία αγάπη τόσο μα τόσο δυνατή. Η απόσταση δεν κατάφερε να μας νικήσει και ούτε θα το κάνει, και κανένας δεν θα μας χωρίσει, όσο ζω θα είμαστε μαζί γιατί με κάνει να περπατάω σε μονοπάτια που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν. Μονοπάτια γεμάτα πάθος, έρωτα, αγάπη... Κρατάω τις φωτογραφίες μας τα γράμματα της, όλα σαν ένα φυλαχτό.. Κάθε μέρα που περνάει την ερωτευόμαι ακόμα και πιο πολύ.... Είναι η γυναίκα της ζωής μου... Το άλλο μου μισό.. Πολύ τετριμμένη φράση αλλά έτσι είναι... Το άλλο μου μισό.. Χωρίς αυτήν απλά δεν υπάρχω.. Χωρίς αυτή δεν ζω και υπάρχουν φορές που αρρωσταίνω...