ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάντα έλεγα και το πιστεύω ότι φιλία πραγματική είναι να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου. Ότι είναι υπέροχο γενικά να μπορείς να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου είτε είναι κολλητός σου, είτε απλώς κάποιος γνωστός σου.. Μα δυστυχώς, θέλω να εξομολογηθώ πως εγώ δεν μπορώ να χαρώ με τη χαρά των άλλων. Ή μάλλον χαίρομαι αλλά ταυτόχρονα νιώθω αυτό το σφίξιμο της ζήλιας στο στομάχι.. Αυτό το παράπονο το "κι εγώ θέλω". Παραδέχομαι πως έχω πάντα αυτήν την περίεργη αίσθηση, αυτό το σφίξιμο στο στομάχι ότι όλοι από τον περίγυρό μου προχωράνε, ότι είναι σε καλύτερη φάση σε διάφορους τομείς. Νιώθω πως είμαι σε έναν αγώνα κι έχω μείνει τελευταία και καταϊδρωμένη. Κι όσο και αν λένε πως δεν πρέπει να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους δεν μπορώ να το σταματήσω. Κι εκεί που πάω να πω στον εαυτό μου μπράβο για ένα βήμα που έχω κάνει, βλέπω τους άλλους να έχουν κάνει ήδη 10 και βάλε βήματα και νιώθω βλάκας που χάρηκα με το ένα μικρό δικό μου βηματάκι....Κι αυτό όλο σε οδηγεί σε δυστυχία σε κατάθλιψη. Και υποφέρω. Υποφέρω που σε όλα μένω πίσω και αποτυγχάνω... Το παθαίνετε κι εσείς; Πώς το αντιμετωπίζετε;