Παιδια οκ, με συγχωρειτε αν θεωρησατε οτι ηταν υπερβολικο αυτο που εγραψα, οτι ο ερωτας ειναι η χειροτερη ασθενεια. Προφανως κ δεν ηθελα να υποβαθμισω τον πονο οποιουδηποτε ανθρωπου που προσπαθει κ δινει μαχη να κρατηθει στη ζωη, ουτε φυσικα θεωρω συγκρισιμες τις δυο αυτες καταστασεις, δηλαδη τη μαχη που δινει καποιος με μια σοβαρη ασθενεια κ τον ερωτα χωρις ανταποκριση.Χρησιμοποιησα ενα σχημα καθ' υπερβολην, για να δειξω ποσο πολυ μπορει να σε πονεσει μερικες φορες το να μην βρισκει ανταποκριση ο ερωτας σου. Οκ, καταλαβαινω τη δυσαρεσκεια μερικων, ειδικα αν εχετε χασει ατομα απ το περιβαλλον σας λογω καποιας ανιατης ασθενειας(κ γω εχω χασει). Ισως απλα δεν το εθεσα σωστα. Απλα φανταζομαι οτι μπορουσατε να καταλαβετε γιατι το εγραψα ετσι οπως το εγραψα. Λετε να εγραψα αυτη την εξομολογηση με σκοπο να υποβαθμισω την αξια μιας σοβαρης ασθενειας?
6.1.2017 | 12:10
Η χειροτερη ασθενεια
Ο ερωτας ειναι ο χειροτερος εθισμος, η χειροτερη ασθενεια. Γιατι οταν εχεις καποιον αλλο εθισμο ή καποια αλλη ασθενεια, μπορεις να κανεις κατι, για να "γιατρευτεις". Να πας σ' ενα γιατρο, να παρεις φαρμακα, να πας σ' ενα κεντρο απεξαρτησης. Οταν ομως γουσταρεις με ολο σου το ειναι καποιον που δε σε θελει, εκει δυστυχως δεν μπορεις να κανεις τιποτα. Μπορεις να κλαψεις, μπορεις να στενοχωρηθεις οσο θες, ομως το αποτελεσμα θα ειναι ιδιο: ο αλλος δεν σε θελει. Μπορει εσυ να κανεις ονειρα για σας, μπορει να ελπιζεις οτι θα αλλαξει γνωμη, αλλα το πιο πιθανο ειναι οτι δεν θα συμβει τιποτα απ' αυτα.Σε μια τετοια φαση ειμαι κ γω λοιπον αυτη την περιοδο. Δεν αγχωνομαι για ολα τα υπολοιπα θεματα της ζωης μου, αγχωνομαι μονο για το οτι δεν τον εχω. Ο,τι καλο κ να μου συμβει, δεν θα το ευχαριστηθω τοσο, γιατι δεν θα ειναι αυτος διπλα μου. Ακουγεται υπερβολικο, αλλα ετσι νιωθω. Κ ειναι η πρωτη φορα που νιωθω ετσι. Φανταστειτε στο παρελθον ειχα σχεση 6μιση χρονια, αλλα ποτε δεν βιωσα τετοια συναισθηματα για κεινον.Κ βασικα με στενοχωρει ακομα περισσοτερο οτι αυτος σπουδαζει σε αλλη πολη, οποτε τον περισσοτερο χρονο δεν μπορω καν να τον βλεπω. Αν σπουδαζε στην πολη μου, θα τον εβλεπα τουλαχιστον, γιατι εχουμε κοινους φιλους(κ αυτος απ την πολη μου ειναι αλλωστε, απλα σπουδαζει αλλου). Ομως τωρα εκει που ειναι, κανει τη ζωη του κ εγω απλα ειμαι μακρια κ τον σκεφτομαι. Κ ερχεται στην πολη μου μονο Χριστουγεννα κ Πασχα, για να δει τους γονεις του κ τους φιλους του. Κ τι να κανω ομως? Κ που στενοχωριεμαι τι αλλαζει? Τιποτα. Ειναι απαισιο αυτο το συναισθημα του να εχεις κατι κ να ξερεις οτι δεν μπορεις να κανεις τιποτα για να το αλλαξεις. Τιποτα ομως. Κ τωρα δηλαδη που σας γραφω, δεν ξερω τι περιμενω. Μαλλον απλα θελω να δω μηπως καποιος ταυτιζεται μαζι μου...
7
