ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...είναι αδελφή μου. Είναι το προνόμιο να επιλεχθώ από ένα άτομο εξίσου ως αδελφή της. Είναι η αδελφή με την οποία δεν χρειαζόμαστε δεσμούς αίματος να μας ενώσουν. Εδώ και 14 χρόνια (και είμαι 20) είμαστε μαζί. Πολλοί άνθρωποι ζήλεψαν αυτό το προνόμιο. Μας χώρισαν. Μας έβαλαν σε αντίθετα στρατόπεδα. Μας πλήγωσαν. Θυμάμαι που μας έβαλαν να διαγωνιστούμε στο σχολείο για έναν θεατρικό ρόλο. Ή τότε, που η μάνα μου είπε να ξεκόψω γιατί εκείνη δεν είχε σκοπό για το Πανεπιστήμιο. Εγώ δίνω εδώ και 3 χρόνια btw και συνεχώς αποτυγχάνω (Με την φετινή, δεν ξέρω αν θα περάσω πουθενά με 11.400 στο 1ο πεδίο. Έχω χάσει τόσο χρόνο, που ειλικρινά, έχω αποπροσανατολιστεί πλήρως.) Εκείνη φέρνει τα μοναδικά έσοδα σε μία πολύτεκνη και πολυμελή οικογένεια, όσο εγώ ζω σαν παράσιτο. Πολλές σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Ξέρεις.. Που αποτελούν εκείνη την αποτίμηση που κάνει ο καθένας στον εαυτό του. Θυμάμαι μια άλλη φορά που τσακωθήκαμε άσχημα. Ή τότε, μετά την Γ' Λυκείου που αποκοπήκαμε τελείως για ένα ολόκληρο έτος και το καλοκαίρι εκείνη έκανε την πρώτη κίνηση. Και το ομολογώ, εγώ έπρεπε. Πόσες δύσκολες στιγμές αναγνώρισε η μία στην άλλη, μόνο με ένα βλέμμα; Αμέτρητες. Όταν πέθανε ο παππούς μου, το κατάλαβε. Όταν απέτυχα, κατάλαβε. Όταν δεν κοιμόμουν, ήξερε. Και το αντίστροφο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι εντελώς αλλόκοτο. Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω τα λάθη της. Και εγώ έχω άλλωστε, αμέτρητα. Όσο μεγαλώνουμε τα θέλω και τα πιστεύω μας διαφέρουν, μεταλλάσσονται, διαφέρουν, δεν είναι λόγος αυτός να παύσουμε να συνυπάρχουμε.