ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και πολλούς μήνες σκέφτομαι κάποια πράγματα για την κολλητή μου. Όταν λέω "σκέφτομαι", εννοώ παροδικα. Ό,τι γράψω παρακάτω δεν είναι κάποια έμμονη σκέψη μου, αλλά κυρίως παρατηρήσεις που μπορεί και να μην στέκουν κάπου, γι'αυτό θα ήθελα να ακούσω τη δική σας εποικοδομητική κριτική (μιας που δεν ξέρετε ούτε εμένα ούτε εκείνη). Ξεκινάμε λοιπόν...Την γνωρίζω περίπου 5 χρόνια. Είναι υπέροχη για τόσους πολλούς λόγους: ξέρει πώς να υποστηρίξει τους άλλους, είναι δημιουργική, της αρέσει να μαθαίνει, έχει ωραία αίσθηση του χιούμορ και είναι δίκαιος άνθρωπος. Τελευταία, φοβάμαι πως κάτι δεν πάει καλά. Ως άνθρωπος έχει μια τεράστια αδυναμία: την τέχνη και τους καλλιτέχνες. Ονειρεύεται να φύγει από εδώ και να συνεργαστεί με τα είδωλά της, μισεί τη σχολή της και περνάει όλη τη μέρα της στον υπολογιστή. Όλα λογικά ως εδώ (ή περίπου λογικά). Το θέμα είναι πως εστιάζει τόσο πολύ σε αυτά που της αρέσουν αλλά τα βλέπει ως άπιαστα όνειρα και δεν κάνει σχεδόν τίποτα για όλα αυτά. Έχει αυτοκτονικές σκέψεις και η ίδια, χωρίς να έχει σπουδάσει ψυχολογία, λέει πως έχει κατάθλιψη. Δεν θέλει να δει ειδικό, γιατί α) δεν θέλει να χαλάσει τα λεφτά με τα οποία παίρνει δίσκους και β) πιστεύει πως ο ψυχολόγος δεν θα της απαντήσει με ειλικρίνεια και θα είναι χάσιμο χρόνου. Δεν θέλει να βρει δουλειά γιατί δεν της αρέσει ο κόσμος, δεκτό. Προσπαθεί να δουλεύει μέσω υπολογιστή αλλά απογοητεύεται πολύ εύκολα. Όταν προσπαθώ να της πω πως όλα όσα θέλει είναι πράγματι εφικτά και για να αυξήσει τις πιθανότητες να πετύχει πρέπει να ξεπεράσει (και το οφείλει και στον εαυτό της) όλα της τα ψυχολογικά, μου λέει πως είμαι πολύ σκληρή και της συμπεριφέρομαι σαν σκουπίδι. Μπορεί να είμαι απότομη, αλλά δεν πρόκειται να της χαϊδεύω τα αυτιά, την αγαπάω πολύ για να της πω ψέματα ότι ναι, μπορεί στην κατάστασή της να βγάλει άνετα 2,5 χιλιάρικα σε ένα χρόνο χωρίς κάποιο πλάνο και κάποια σταθερή δουλειά, ναι, οι ψυχολόγοι δεν βοηθάνε πραγματικά, ναι, όταν πάει στο εξωτερικό θα τα βρει όλα να την περιμένουν. Μου έχει πει πως με ζηλεύει για το πάθος μου, αλλά δεν έχει πια ψυχική ενέργεια για να παλέψει. Και με στεναχωρεί τόσο που τιμωρεί τον εαυτό της καθημερινά. Ίσως να είμαι όντως η κακιά της ιστορίας και να μην μου αξίζει σαν φίλη και σίγουρα υπάρχουν πολλά που δεν βλέπω. Δεν θέλω για κανέναν λόγο να την αλλάξω σαν άνθρωπο, θέλω να φύγουν έστω οι αυτοκτονικές και ηττοπαθείς σκέψεις γιατί ειλικρινά έχει απίστευτες ικανότητες και όσοι ξέρετε ανθρώπους σαν αυτή, έχετε σίγουρα σκεφτεί "ρε γαμώτο, γιατί δεν βλέπει πόσο καλός/καλή είναι;". Τι να κάνω ρε παιδιά; Δεν μπορώ να βοηθήσω κάποιον που δεν θέλει να βοηθηθεί, αλλά όχι και να την αφήσω στα δύσκολα. Έχει κανείς ανάλογες εμπειρίες;