ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλη τη χρονιά ανυπομονούσα γι'αυτές τις ημέρες που θα έβγαινα, θα πήγαινα σε συναυλίες, θα έβλεπα σειρές, θα διάβαζα παλιά βιβλία και γενικότερα θα είχα άπλετο χρόνο να κάνω οτιδήποτε αποδεικνύει πως πλέον είμαι "ελεύθερη". Πανελλήνιες, βλέπετε. Αλλά οι τελευταίες εβδομάδες είναι οι χειρότερες. Νιώθω πως δεν έχω τη δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι, το δωμάτιο σε λίγο θα πλημμυρίσει από τα δάκρυά μου. Βγαίνω και συνειδητοποιώ ότι είμαι κενή, ενώ όλοι είναι (ή απλώς φαίνονται) αισιόδοξοι και χαρούμενοι. Τίποτα δεν με ενθουσιάζει όπως παλιά, φοβάμαι για το μέλλον μου, αδυνατώ να πάρω αποφάσεις που θα καθορίσουν τη ζωή μου. Όλα φαίνονται.. ανούσια. Και τίποτα δεν ελέγχεται. Σαν να είμαι πάλι παιδάκι, ένα απογοητευμένο και απελπισμένο παιδάκι που φοβάται τις καινούριες αρχές και τα γεράματα, και δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι'αυτό. Συνεχίζει να υπάρχει, όχι όμως να ζει. Και όσο μεγαλώνει συνειδητοποιεί πως η ζωή που απλώνεται μπροστά του απέχει πολύ από αυτή που θα ήθελε να έχει.. και το κενό μεγαλώνει, και οι μέρες περνάνε, και ακόμη και τα τσιγάρα που καπνίζω διαρκούν περισσότερο από τις στιγμές χαράς που μου προσφέρονται. "Δεν νιώθω τίποτα, ή μάλλον.. όχι. Νιώθω ένα τίποτα που τίποτα δεν νιώθει." Είμαι μόνη μου;