ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μεγαλώσαμε με μια μητέρα κυριολεκτικά πάνω από το κεφάλι μας.Ό,τι κάναμε περνούσε από έλεγχο..το πότε θα γυρίσουμε, με ποιους θα βγούμε κ.ο.κ.Χάδια, αγκαλιές και τέτοια ούτε στα πιο τρελά όνειρά μας.Η αδερφή μου έιχε αναπτύξει αυτοάνοσο, της έπεφταν τα μαλλιά από το άγχος. ήταν η μεγαλύτερη και είχε υποστεί περισσότερη πίεση. εγώ έχτιζα άμυνες.Ενήλικες πια αρχίσαμε και οι δύο να συνειδητοποιούμε ότι και δεν είναι το φυσιολογικό αυτό που ζουμε. Η αδερφή μου έψαχνε την αποδοχή από όλους, γινόταν ό,τι ήταν όλοι μόνο και μόνο για να πάρει αγάπη. Εγώ, επειδή μου ερχόταν εμετός και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος θα με ανακρίνει για το πού πήγα, τι έκανα, με ποιον το έκανα και γιατί λες κι είμαι αντικείμενο υπό ιδιοκτησία, κοίταξα να ανεξαρτητοποιηθώ οικονομικά και να μη ζητήσω ποτέ ευρώ τσακιστό από την οικογένεια. Από τα 18 και μετά με έβλεπαν σπάνια. Κοντεύουμε να 30αρήσουμε κι έχουμε κάνει τις επιλογές μας.Ζούμε αλλού και σπάνια πάμε σπίτι. Παρόλα αυτά έχει τη δύναμη να μας επηρεάζει απίστευτα και να μας κάνει να νιώθουμε άσχημα για τα πάντα. Για την αδερφή μου ενμέρει το καταλαβαίνω, γιατί ενώ πάντα δείχνει αδιάφορη τα σκέφτεται όλα υπερπολύ, οπότε με τον ίδιο τρόπο θα αντιδρούσε είτε ήταν η μαμά είτε κάποιος άλλος. Μέχρι και σήμερα επισκέπτεται ειδικό γιατι δεν έχει ακόμη ξεπεράσει τα παλιά..Εγώ, ομως, δεν είμαι ετσι. Όταν καταλαβαίνω πως κάποιος πάει να αγγίξει την ιδιωτικότητά μου και να μου επιβληθεί, ξεσπάω εκείνη τη στιγμή, λέω αυτό που θέλω να πω και μετά λήγει για μένα και το θέμα και το άτομο.Χτες το βράδυ μιλήσαμε με την μητέρα μου κι από κείνη τη στιγμή έχω έντονο πονοκέφαλο, αν κι είπα για άλλη μια φορά πως δεν θα δώσω σημασία. Έκανα αίτηση για μια καλή δουλειά και δεν με πήραν λογω απουσίας προϋπηρεσίας στον κλάδο. οκέι, ήταν αναμενόμενο. έλεγε "ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ προϋπηρεσία στο χώρο"ο τρόπος που ακούστηκε όμως το "αα, δεν τους έκανες;" από τα συγκεκριμένα χείλη με ενόχλησε..κι ας ξέρω οτι ήταν χαζομάρα της, μια μέσα σε όλες, μου προκάλεσε οργή, θυμό. "Ναι, δεν τους έκανα.. Εσύ τι έχεις κάνει πέρα από το να κάθεσαι σε ξένους σβέρκους μαμά; ε; τι; "..δεν είπα τίποτα απ'όσα σκέφτηκα, δεν θα 'χε νόημα και θα έπαιρνα και σαν απαντηση "αα μη ξεσπάς πάνω μου που δεν πέτυχες"..αμέσως μετά πήρα την αδερφή μου. ήταν χάλια από την περασμένη φορά που μίλησαν. γιατί; γιατί της είπε πως είναι 7 χρόνια με το φίλο της και δεν την παίρνει και δεν την θέλει η μάνα του και όλα αυτά τα λαϊκά. της είπα πως αν ήξερε η μαμά τι πρέπει και τι όχι δεν θα έκανε τον κόσμο να στενοχωριέται. γέλασε και αρχίσαμε να λέμε τα δικά μας.έπειτα μίλησα με το μπαμπά.με ρώτησε αν μιλάω με τη μάνα καθόλου(δουλεύει πολλες ώρες σε δουλειά που του βρήκε εκείνη που τα ξέρει όλα και σε μέρος που μπορεί να ασκέι καλύτερα τον έλεγχο). του είπα ότι για άλλη μια φορά μου έκανε αυτό που κάνει και σε αυτόν όλα τα χρόνια της συζυγικής ζωής τους.να μην την παρεξηγούμε λέει, έχει τα δικά της κι είναι μόνη της...όκει, όκει, να μην την παρεξηγώ. δεν το κάνει επίτηδες κι αυτό ακριβως είναι για μένα το πρόβλημα.αν το έκανε επίτηδες θα είχα άλλοθι να πω το "άντε γεια" και μην τον είδατε τον Παναή.αλλά μέχρι ποιο σημείο θέλει να φτάσει για να δει τα όριά μας;πρέπει να αρρωστήσουμε όλοι για να καταλάβει;