ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εβδομαδες τωρα νιωθω να μενω στασιμη στο ιδιο ακριβως σημειο. Ουτε μπρος ουτε πισω. Νιωθω πως ειμαι σε μια σταση του τραινου μονη μου και τα τραινα περνανε κι εγω τα χανω. Ειναι που δειλιαζω να μπω στα περισσοτερα γιατι προτιμω το γνωριμο τοπιο της στασης που βρισκομαι εκουσια παγιδευμενη, παρα το αγνωστο που θα γνωρισω μεσα απ το ταξιδι. Μαζοχισμος; Ισως! Ο φοβος ταιριαζει περισσοτερο νομιζω. Και ειναι και μερικες φορες που κανω το μεγαλο βημα, ειμαι ετοιμη να παρω το μεγαλο ρισκο, να μπω αλλα αργω λιγακι και το τραινο δεν περιμενει εμενα να παρω τη μεγαλη αποφαση και να επιβιβαστω. Και τοτε μου φταινε ολα, κι εγω, κι χρονος που ηταν σκαρτος απεναντι μου, και το τραινο που με προδωσε. Και φτου κι απ την αρχη! Λαθος μου! Οι ανθρωποι που περνουν απ τη ζωη μου δεν θα με περιμενουν για παντα, αν ειναι να περιμενω τη 'μεγαλη στιγμη' για να τους ακολουθησω μαλλον θα καταληξω μονη μου, γι αυτο νομιζω οτι ο στιχος 'οτι αισθανεσαι να λες γιατι περνανε οι στιγμες' ειναι τοσο σημαντικος! Και οταν τα σκεφτομαι τα βαζω ολα σε μια σειρα και ειμαι ετοιμη αλλα γιατι στην πραξη κολλαω τοσο;