ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελικά ζω και εγώ κάθε μέρα την μέρα της μαρμότας, μόνο που είναι πολύ διαφορετική από αυτό που σου είχα γράψει πως θα ήθελα. Τα πρωινά δεν ξυπνάω μαζί σου, αλλά με πρησμένα από το κλάμα μάτια και το κινητό αγκαλιά μήπως και με κάποιο τρόπο άκουσες τις προσευχές μου από την προηγούμενη νύχτα και μου έχεις στείλει κάποιο μήνυμα. Το ξυπνητήρι μου δεν είναι το «Σ’ αγαπώ» αλλά το «Dance with the Devil»…. Όταν θα σηκωθώ θα φορέσω την μάσκα μου για να μην καταλάβει κανείς τίποτα. (όχι όπως τις πρώτες μέρες που τριγυρνούσα σαν το φάντασμα και όλοι αναρωτιόντουσαν… καλύτερα με μάσκα! Αποφεύγεις τις ερωτήσεις..Έτσι και αλλιώς κανείς δεν κοιτάει πιο βαθειά πια, αρκούνται στην μάσκα.) Τα νέα που μαθαίνω είναι κάθε μέρα και χειρότερα.. Γιατί η στεναχώρια τραβάει σαν μαγνήτης κι άλλες! Και αναρωτιέσαι πόσα μπορείς να αντέξεις? Αλλά πρέπει να είσαι εκεί, σταθερή, να δείχνεις καλά, γιατί αν λυγίσεις λίγο θα διαλύσουν όλα σαν ντόμινο. Άλλωστε έχω όλο το βράδυ δικό μου για να κλάψω και να ξεσπάσω. Τότε που κανείς δεν βλέπει και κανείς δεν ακούει.. Θα το ξεπεράσω όμως! Θα το ξεπεράσω γιατί απ΄ ότι φαίνεται είχα δίκιο! Και δεν άξιζε όλο αυτό. Γιατί είμαστε και οι 2 δειλοί και ανίκανοι να ζήσουμε με ρίσκο. Θα το ξεπεράσω και θα σταματήσω να είμαι κολλημένη πάνω από το κινητό! Θα σταματήσω να δακρύζω σε κάθε τραγούδι που σε θυμίζει και θα κοιμάμαι πια τα βράδια! Έτσι δεν είναι? Αυτό δεν πιστεύεις και εσύ πως είναι το σωστό? :-)