ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με πνίγει τόσο πολύ αυτή η επαρχιακή πόλη ή πιο σωστά οι άνθρωποι αυτής που θα ηθελα πολλές φορές να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Βγαίνεις για ένα ποτό κ κανείς δε φλερτάρει, σκοντάφτεις πάντα πάνω στους φαινομενικά ευτυχισμένους πρωην με τις νυν τους ή στον εφήμερο friend with benefits την ωρα που ψηνει κ κάποια άλλη, κ εσύ αναρωτιέσαι τι στο καλό κάνεις λάθος και δεν μπορείς να βρεις κάποιον σύντροφο να συνεννοηθείς. Μήπως δεν είσαι αρκετά όμορφη, έξυπνη, χαζή, ξανθιά, κοκκινομάλλα? Είναι θέμα εμφάνισης? Τι είναι? Και κάνεις πράγματα,δεν εισαι κλεισμένη σπίτι αλλά και πάλι όλο αυτό μάταιο, χαζά ξενύχτια, αθλητισμός στο έπακρον, χόμπι... Οτιδήποτε για να γεμίσεις το χρόνο σου, οτιδήποτε για να σε τροφοδοτήσει ψυχικά, κι όμως δεν το πετυχαίνεις. Είναι στιγμές που νιώθεις τόσο άδεια που δεν θες να κάνεις τίποτα άλλο από το να κοιτάς το ταβάνι. Και ταυτόχρονα νιώθεις και τύψεις γιατί υπάρχουν άνθρωποι με τόσο σοβαρότερα προβλήματα από σενα και εσύ γκρινιάζεις και μιζεριάζεις για το κενό σου. Αναρωτιέσαι αν θα αλλάξει ποτέ αυτό, στα 31 σου ακόμα ταλαιπωρείσαι από τέτοιες σκέψεις κ καταστάσεις. Και έπεται συνέχεια.