ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλές με έχουν κατηγορήσει ως "σνομπ" , ως "ναρκισσιστή" , ως "ψευτοκουλτουριάρη" και διάφορες τέτοιες ετικέτες, όταν μιλάω μαζί τους και είμαστε σε αυτό το αρχικό στάδιο της γνωριμίας, πριν βγούμε για έναν καφέ. Μου λένε πως ακούνε τις ίδιες μουσικές που ακούνε όλοι αυτές τις μέρες (είτε τραπ είτε αυτά τα λαικοπόπ τύπου Ζοσεφίν, Αναστασία, κτλπ), πως γουστάρουν άραγμα κάπου με θέα και μπύρες από το περίπτερο, πως ασχολούνται με τον "πνευματισμό" (κάνουν συλλογή από ημιπολύτιμους λίθους, ανάβουν αρωματικά κεριά και ντύνονται σαν χίπιδες δηλαδή) και γενικά έχουν τις ίδιες κονσερβοποιημένες απόψεις που έχω συναντήσει σε άπειρες άλλες. Είμαι 27 χρονών, πέρασα από πολλές φάσεις στη ζωή μου και όλα αυτά τα έχω απομυθοποιήσει πλήρως, δεν μου προκαλούν καμία γοητεία πλέον. Δεν είχα ποτέ πολλές παρέες και social interactions, οπότε καταλαβαίνετε πως όταν έχεις υπεραρκετό ελεύθερο χρόνο και πρόσβαση στο ίντερνετ, πως είναι αναπόφευκτο ότι από ένα σημείο και μετά θα τα μάθεις όλα. Ποτέ δεν πορώθηκα με κάποια μόδα ή τάση, ποτέ δεν υπήρξα mainstream και βασικός. Με κράζουν που εκτιμώ τον καλό κινηματογράφο και είμαι σινεφίλ άτομα που ακόμα και το Inception το θεωρούν "βαθυστόχαστο" και τα έντεχνα του Ορφέα Περίδη και του Γιάννη Κότσιρα ως "βαθυστόχαστα τραγούδια με πολύπλοκο στίχο". Αυτά μέχρι τα 17 μου τα άκουγα, πέρασα και από αυτή την φάση. Πλέον διακατέχομαι από μία πλήξη και έναν σκεπτικισμό για όλα. Βαρέθηκα το Φαίνεσθαι και την αυτοπροβολή τους, βαρέθηκα την θεοποίησή τους για οτιδήποτε κυκλοφορεί στα σόσιαλ με το οποίο υπνωτίζονται σαν τα μικρά παιδιά που ενθουσιάζονται μπροστά στα φτηνά κολπάκια ενός ερασιτέχνη ταχυδακτυλουργού. 27 ετών και νιώθω πως είμαι 40άρης, δεν ξέρω, όλα πλέον είναι διχασμένα, οι μεν νεολαίοι με την έλλειψη σεβασμού τους και την επαναστατικότητα χωρίς επανάσταση για οτιδήποτε παλιό, οι δε μεγάλοι με την αλαζονεία τους και την σοβαροφάνειά τους απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό από αυτά που έχουν συνηθίσει. Και κάπου ενδιάμεσα ακροβατώ εγώ, μία νεαρή αλλά γερασμένη ψυχή, ούτε έφηβος, ούτε και μεγάλος, προσπαθόντας να βρω το δρόμο μου σε έναν κόσμο που όλοι απαιτούν από όλους να είναι οτιδήποτε πέραν του εαυτού τους, όλοι θέλουν να αλλάξουν τους πάντες και να τους φέρουν στα μέτρα τους σαν να είναι κλώνοι. Έχω μεγάλο καημό που δεν γνωρίζω άτομα σαν εμένα, άτομα που διαβάζουν/βλέπουν/ακούν τα πάντα χωρίς να παραλείπουν τίποτα αλλά και χωρίς να φανατιστούν με το οτιδήποτε, άτομα που μπορούν να κατανοήσουν πως όλα αυτά δεν είμαστε εμείς, όλα αυτά δεν αντικατοπτρίζουν το Είναι μας, όλα αυτά υπάρχουν ανεξάρτητα από εμάς και εμείς δεν είμαστε η δουλειά που κάνουμε, ούτε τα πράματα που αγοράσαμε και καταναλώνουμε, είμαστε κάτι παραπάνω από άνθρωποι-καταναλωτές στο μεγάλο σούπερ μάρκετ της κοινωνίας (αναφορά από την αγαπημένη μου ταινία, Fight Club του 1999).