Σκέφτομαι πως είμαι στην ίδια φάση ακριβώς έχω και εγώ μεγαλύτερο αδερφό 22 μ΄ήνες
και ζούμε την ίδια κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια δεν αργήσαμε να τελειώσουμε τις σπουδές αλλά όλα τα πέρασε η μάνα μας από οικονομικά μέχρι ψυχολογικά και (καρκίνο) αλλά νίκησε γιατί την στηρίζαμε τώρα αυτό που τη νοιάζει είναι να μας αξιώσει αυτή η κοινωνία να βρούμε καλή δουλειά να πάρουμε στα ΄χέρια μας μια κάποια δύναμη και να ανταπεξέλθουμε και φυσικά να τη βοηθήσουμε.
Εγώ βρήκα δουλειά τώρα που στα γράφω αυτά ενώ ο αδερφός μου εργαζόταν στο παρελθόν τώρα από σεπτέμβρη πάλι.
Τι να πεις έχουν όλα τα δίκια οι μανάδες και εμείς πρέπει να προσπαθήσουμε για το καλύτερο και τη συντήρηση τους μην φτάσουμε 30φεύγα και ακόμη μας ταϊζουν!
ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΦΙΛΑΡΑΚΙ