ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με το αγόρι μου είμαστε μαζί κοντα τρεις μήνες, είμαστε στα είκοσι · φοιτητές, είχε ξεκινήσει από επικοινωνία, γνωριμία από κοντα φιλική και στη πορεια με το καιρό καταλαβε ότι τον ενδιαφέρω, ήρθε στα μέρη μου κιολας επειδή σπουδάζουμε μακρια . Κάποια στιγμή χρειάστηκε για ένα θεμα να επικοινωνήσω με κάποιον δικό του γιατί δεν με ακουγε και έτσι εστειλα στη μητέρα του. Εκείνη φυσικα ήξερε την ύπαρξη μου καιρό . Από τοτε εκείνη και μετα από εκείνα τα μηνύματα μου , μου στέλνει συχνά , ενδιαφέρεται για μενα, με ρωτάει πως είμαι πως πάει η σχολή , μου τηλεφωνεί και μου έχει πει οποτε χρειάζομαι κάτι να της τηλ να τα λεμε, ειχε τηλεφωνήσει να με ευχαριστήσει για κάτι κεράσματα , σε γιορτές γενεθλια θα στείλει , οποτε περάσει καιρός . Αν τύχει να μιλήσει με το αγόρι μου θα τον ρωτήσει πως είμαι τι κανω και τα σχετικά και θέλει μου ειπε να με γνωρίσει και από κοντα. Δεν λεω την ευχαριστω που δείχνει ενδιαφέρον αλλά από ένα σημείο και μετα αναρωτιέμαι μήπως είναι καπως πολυ υπερβολικό; Βέβαια ο κάθε άνθρωπος είναι αλλιώς, είναι έτσι εξω καρδια θα αυτοσαρκάζεται , θα γελαει θα λέει κάτι , είναι προσιτή με κάνει να νιωθω ανετα αλλά παρόλα αυτα προβληματίζομαι και κάποιες φορες κομπλαρω, ερχομαι σε δύσκολη θέση . Τι πιστεύετε;