ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πανε 4 χρόνια τώρα από τότε που εγώ και η κολλητή μου "σπάσαμε".Η γνωριμία μας ήταν αυτό που λέμε "καρμικη".Υπήρχε απίστευτη χημεία από το πρώτο λεπτό, εγκεφαλική επικοινωνία και πολύ μα πολύ γέλιο.Ημασταν συναισθηματικά δεμενες σε σημείο που υπήρχε ανάμεσα μας μεγάλη κτητικοτητα και εντονος συναισθηματισμός.Ωστοσο, η φιλία μας απέκτησε μεγάλη τοξικότητα(πχ αυτή μου απαγόρευε να βγαίνω με άλλες παρέες,προσπαθούσε να με ελεγχει ψυχολογικα, είχε ανασφάλειες και άρχισε παράλληλα να κάνει παρέα και με κάποια άλλη κοπέλα που επίσης αποκαλούσε κολλητή της,και εγώ η ηλίθια που της άφηνα ελευθερία και συμφωνούσα σε κάθε θέλω της κατέληξα να παίζω το twilight).Μετά από σκέψεις, κλάμα και πόνο αποφάσισα να φύγω μακριά της για το καλό μου.Ετσι εγώ εδώ και 4 χρόνια αν και έχω αλλάξει τη ζωή μου , πορεύομαι στη μοναξιά.Εχω γνωρίσει τόσα άτομα και κανένα δεν με γεμιζει πια.Αλλαζω παρέες καθε 4μηνο και νιώθω πως δε μπορώ να δεθω με κανέναν.Αν και συνειδητά έχω αποδεχθεί τον αποχωρισμό από τη κολλητή μου(Αφού εγώ το επέλεξα) ,ασυνείδητα δεν μπορώ πια να κάνω άλλη φιλία.Ο Ναι βγαίνω, συζηταω αλλα πάντα κάτι λείπει.Νιώθω μονη κ κενη.Δε γελαω πραγματικά:(Δεν ενθουσιαζομαι που θα βγω με τους φιλους μου οπως εκανα οταν θα εβγαινα με τη κολλητη μου, ντρεπομαι που το λεω αλλα δεν τους νοιαζομαι ιδιαιτερα, δεν θα με ενοιαζε ας πουμε αν χανοντουσαν,δεν έχω την ανάγκη να τους ανοιχτώ, δε συζηταω μαζι τους τα προσωπικα μου και ουτε τους εμπιστευομαι.Μαζι τους απλα περναω το χρονο μου κ καθε εξοδος μοιαζει με μια "κοινωνικη υποχρεωση".Δεν έχω κανέναν κοντά μου και πλέον αυτο εχει γινει μια συνήθεια.Και ολο αυτο δεν ειναι μια συνειδητή στάση. Δεν ξέρω πώς να με βοηθήσω...