ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και λίγο καιρό είμαι ερωτευμένη... Είμαι τρελά ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που θαυμάζω, εκτιμώ, γουστάρω, με ελκύει απίστευτα, υπάρχει χημεία. Τον ξέρω πολλά χρόνια, είχαμε χαθεί και τώρα τελευταία ξαναβρεθήκαμε. Για να μην πλατειάζω, το χαμόγελό μου τον τελευταίο μήνα έχει φτάσει μέχρι τα αυτιά και έχω ανανεωθεί απίστευτα. Όμως... Μετά από ένα σκηνικό ψυχραθήκαμε λίγο τις τελευταίες μέρες. Η επικοινωνία μας συνεχίζει αλλά όχι με την ίδια γλυκύτητα. Το θέμα είναι ότι μετά από αυτό εμένα με βασανίζουν οι φόβοι και οι ανασφάλειες. Όλο σκέφτομαι διάφορα και με ζώνουν τα φίδια: "γιατί δεν μιλάει όπως πριν?" "ξενέρωσε?" "μήπως τελικά δεν θέλει σχέση?" "μήπως θα με βαρεθεί?". Τον βλέπω στον ύπνο μου, ανησυχώ μην παίζει τίποτα με άλλη. Και δώσ'του να τσεκάρω κάθε 3 λεπτά το κινητό αν έχει στείλει και αν δεν στέλνει να σκάω. Και όταν στέλνει και λέει ωραία λογάκια να ησυχάζω.Παιδιά, ειλικρινά ώρες ώρες υποφέρω τόσο που σκέφτομαι να του πω να το αφήσουμε και άλλες φορές λογικεύομαι και λέω "μην το χαλάσεις λόγω της ανασφάλειάς σου, ζήσ'το και όσο πάει". Ωραίο πράγμα ο έρωτας αλλά είναι ο άτιμος σαν μικροσκόπιο που έχει πάρει τις ανασφάλειές μου και τις έχει κάνει ζουμ x100. Και μετά έρχονται και οι υπαρξιακές ανησυχίες, ότι δεν μου αρέσει ο εαυτός μου και δεν τον αγαπώ όσο πρέπει για αυτό νιώθω έτσι. Και μετά με τη σειρά τους έρχονται και οι κατηγορίες προς το πρόσωπό του, πως αν ήταν σωστός δεν θα μου άφηνε αμφιβολίες, πως οι υγιείς σχέσεις εξ ορισμού δεν περιέχουν τόσο ζόρι, είναι απλές και όμορφες.Είναι και η απόσταση μεταξύ μας που δεν βοηθάει την κατάσταση...Αυτό που έχω πει στον εαυτό μου είναι ότι αν συνεχίσω να νιώθω αυτό το σφίξιμο και μετά από κάποιο καιρό που θα έχουμε γνωριστεί καλύτερα θα το τελειώσω. Δεν είμαι μαζόχα, ξέρω πολύ καλά τι θέλω. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου να νιώθουμε και οι δύο όμορφα, να ταιριάζουμε, να περνάμε καλά και να προσέχει ο ένας τον άλλον. Με την τελευταία μου σχέση αυτό είχαμε αλλά δεν είχα περάσει από το στάδιο της καψούρας, το χτίσαμε αργά και σταθερά όλο αυτό.Απλώς, νομίζω πως αυτή τη στιγμή έχει θολώσει η ορθή μου κρίση και δεν μπορώ να καταλάβω αν ο συναγερμός της ανασφάλειας χτυπάει υπέρ μου ή κατά μου, αν χτυπάει για να με προστατέψει ή αν χτυπάει απλώς γιατί έτσι συμβαίνει όταν ερωτεύεσαι. Ο έρωτας εμπεριέχει το ρίσκο να χάσεις το αντικείμενο του πόθου σου και αυτό αυτομάτως τον κάνει κατάσταση υψηλού κινδύνου. Δεν περιμένω απάντηση, ο χρόνος θα δείξει, απλώς τα γράφω για να ξεκαθαρίσουν κάπως οι σκέψεις στο κεφάλι μου.Πολύ θα ήθελα να το στείλω στην Α,μπα να μου πει τη γνώμη της αλλά είναι μακροσκελέστατο. Λες;