23.4.2013 | 20:55
Η πέτσα πάνω από το πλήγμα του εγωϊσμού...
Πόσες στο εκατομμύριο να το δεις αυτό; αυτή τη στιγμή; Αυτή τη στιγμή που θα αποτελεί ήδη παρελθόν; Ναι, ήρθε αυτό το λεπτό να συμφωνήσω ότι το κείμενο "γράφει" ότι είναι ήδη παρελθόν. Και εσύ είσαι. Στο δικό μου παρελθόν. Στη γωνία του καφέ, αυτού που κατά επανάληψη πίναμε τον καφέ μας,όταν χωρίσαμε στο δρόμο,γύρισα δυο φορές να συναντήσω το βλέμα αυτό που θα χαμογέλαγε. Είδα. Την πλάτη. Κοφτή. Αποφασισμένη. Αλλά το κεφάλι σκεφτικό. Στημένα όλα. Σκηνικό και δράμα. Να μην μπορείς να βιώσεις αυτό που είσαι παρά μόνο για ελάχιστες στιγμές παραδομένος στο περαστικό βλέμα...Το πλήγμα ήταν πολύ καιρό πριν, τώρα απλώς ανειγοκλείνει η πέτσα που το έχει σκεπάσει.Τα μάτια σου με πονάνε.
