4.6.2012 | 16:56
Η προσμονή.
Έχουν περάσει γύρω στα 2,5 χρόνια που έχω να σε δω. Μετά από μια σχέση συνειδητοποίησα ότι σκεφτόμουν μόνο εσένα!Σ'έψαξα, σε βρήκα, μιλήσαμε (πάντα μέσω τηλεφώνου) και ήλπιζα πως κάποια στιγμή θα χτυπήσει το κινητό μου και θα μου πεις ότι είσαι Αθήνα και θα μου προτείνεις να πάμε να πιούμε ένα καφέ.Κι εγώ τότε θα σου αποκάλυπτα ότι ''Ναι, σε συμπαθώ πολύ. Πολύ περισσότερο από όσο 'θα έπρεπε'.''Δεν ξέρω ποια θα ήταν η αντίδραση σου και πιθανότατα δεν θα το μάθω ποτέ (μια ψύχραιμη αλλά αποστασιοποιημένη στάση, φαντάζομαι).Έστω και αρνητικά να το έβλεπες, τουλάχιστον θα το είχα βγάλει από μέσα μου.Η αναμονή όμως με έχει κουράσει τόσο πολύ. Μάλλον το έχεις στείλει το μήνυμα σου και εγώ απλά δεν λέω να το δεχτώ. Αλλά κάπου εκεί στο βάθος τρεμοφέγγει η ελπίδα.
