17.6.2013 | 01:31
Η πρώτη μου σοβαρή εξομολόγηση
Δεν έχω καμία ανάμνηση από τη μαμά μου να με αγκαλιάζει.Καμία ανάμνηση από χάδι της. Καμία ανάμνηση από γλυκιά κουβέντα. Είμαι 32 και είναι 51.Δεν μου έχει πει ποτέ "σ'αγαπώ", εκτός ίσως από όταν ήμουν μωρό.Δεν γιορτάσαμε ποτέ τα γενέθλιά μου, δεν κόψαμε ποτέ τούρτα.Δεν με έντυνε ποτέ τις απόκριες. Στη γιορτή του σχολείου ήμουν το μόνο παιδάκι στην τάξη που δε φορούσε στολή.Όταν αδιαθέτησα πρώτη φορά το κράτησα κρυφό, ντρεπόμουν να το πω. Το έμαθαν μετά από την 3η - 4η φορά, μάλλον από τα χαρτιά στην τουαλέτα.Το πρώτο σουτιέν που έβαλα ήταν όταν το στήθος μου είχε ήδη γίνει νούμερο δύο, αφότου της είπε η θεία μου ότι πρέπει να πάρει σουτιέν στο παιδί.Μπορώ να πω πολλά ακόμα, αλλά δεν θα πω.Δεν τα σκέφτομαι συχνά αυτά.Όμως απόψε έχω ένα κόμπο στο λαιμό. Και δάκρυα στα μάγουλα. Πολλά.