ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνώρισα πρόσφατα μεσούσης της πανδημίας μια κοπέλα συνομήλικη (κοντά 30) που μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα. Βγήκαμε κάποιες φορές, της είπα ότι μου αρέσει, φιληθήκαμε, αλλά όταν ξαναβγήκαμε την είδα μαζεμένη και μου άρχισε τα ''δεν ξέρω αν είμαι σε φάση'', ''θέλω χρόνο'' κτλ Τελικά, μετά από λίγες μέρες η κατάσταση έγινε σαφής: Είναι δυο μήνες χωρισμένη και η σκιά του ''πρώην'' είναι ακόμα πολύ νωπή. Ως τώρα έκανε σχέσεις με αρκετά μεγαλύτερους της σε ηλικία και τους χώριζε αυτή, αλλά ο συγκεκριμένος (πάλι μεγαλύτερος) την χώρισε αυτός δήθεν επειδή τη ''νοιάζεται'' πολύ και ''δεν θέλει κάποτε να εκφυλιστεί και να σπάσει αυτό που έχουν'' (εδώ γελάμε). Εν τω μεταξύ μιλάνε όλη τη μέρα μου λέει αυτή στα social, στο τηλέφωνο, συνεργάζονται σε καλλιτεχνικά project, πρακτικά είναι σα να είναι ακόμα μαζί. Για μένα είναι τόσο εμφανές ότι το κάνει ο συγκεκριμένος για να έχει το πάνω χέρι, να μπορεί ανά πάσα στιγμή να την έχει δεδομένη και ''δικιά του'', ώστε αυτή να ξαναγυρνά μόλις της κάνει νεύμα, ίσως όταν περάσει η καραντίνα πχ και ξανασμίξουν, αλλά η κοπέλα περνάει τρελά ψυχολογικά στη φάση ''αφού χώρισα μ' αυτό το άτομο, πια δεν ξέρω αν θα μπορώ με κανέναν'' και ''θέλω να κλειστώ στον εαυτό μου'' κτλ Είπαμε να μιλάμε πιο χαλαρά το επόμενο διάστημα και να την έχω σχετικά από κοντά μήπως τυχόν οι συνθήκες μεταβληθούν, αλλά ειλικρινά δεν πολυβλέπω τον εαυτό μου μέσα σε μια τέτοια κατάσταση όσο η σκιά του ''πρώην'' καθορίζει ακόμα τα πάντα πάνω της...