ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από την εφηβεία μου μέχρι και σήμερα στην ενήλικη ζωή μου, μου συνέβαινε/συμβαίνει κάτι που με προβληματίζει: διάφορα άτομα που έχουν περάσει από τη ζωή μου και με τα οποία διατηρούσαμε απλώς μια τυπική φιλική συναναστροφή κι όχι κολλητιλίκια, π.χ. κάποιες συμμαθήτριές μου όταν πήγαινα σχολείο και κάποιες συνάδερφοι όταν αργότερα άρχισα να εργάζομαι, μου εξομολογούνταν διάφορα προσωπικά τους ζητήματα, τα οποία συνήθως κάποιος τα αποκαλύπτει μόνο σε πολύ στενούς του ανθρώπους. Κι εκεί ακριβώς είναι ο προβληματισμός μου: γιατί το έκαναν αυτό αφού δεν είχαμε ποτέ στενή σχέση παρά μόνο τυπικά φιλική; Προφανώς, θα μου πείτε ότι μάλλον τους έβγαζα μια οικεία εμπιστοσύνη κι εχεμύθεια κι ίσως να παίζει ρόλο και το γεγονός ότι ανέκαθεν ήμουν καλή ακροάτρια.Πέραν όμως του να μου πουν τα εσώψυχά τους και να ζητήσουν τη συμβουλή/γνώμη μου, δεν επεδίωκαν στενότερη σχέση μαζί μου, δηλαδή να γίνουμε φίλες ή να με εντάξουν στην παρέα τους ακόμα κι αν το προσπάθησα εγώ η ίδια να έρθουμε πιο κοντά. Όταν λοιπόν έναν άνθρωπο του εμπιστεύεσαι κάτι πολύ προσωπικό σου(ακόμα κι απόπειρα βιασμού), νιώθεις όμορφα όταν του λες τον πόνο σου και σε ακούει με προσήλωση ή του ζητάς μια συμβουλή για κάτι που δεν το έχεις εκμυστηρευτεί ούτε στην κολλητή σου ή στην αδερφή σου, ποιος λόγος σε αποτρέπει απ' το να τον κάνεις φίλο σου αυτόν τον άνθρωπο;Το μόνο συμπέρασμα που έχω καταλήξει είναι πως μάλλον εκπέμπω κάτι τύπου "θηλυκός ιερέας άνευ θρησκεύματος", εμπνέω δηλαδή στους άλλους την άνεση να μου εξομολογούνται τον πόνο τους, αλλά πέραν αυτού δε θέλουν τίποτα περισσότερο από εμένα - ούτε να κάνουμε παρέα ούτε να γίνουμε φιλαράκια, απλά μόνο να είμαι στην διάθεσή τους όταν έχουν ανάγκη απλώς να τους ακούσει κάποιος. Αν εσείς εντοπίζετε και κάποια άλλη πιθανή αιτία, μετά χαράς να λάβω τις γνώμες σας.