ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
13.9.2014 | 03:50

Η θάλασσα, το γάρο, εγώ και εσύ

Η ώρα γύρω στις επτά και μισή, ο ήλιος έχει πέσει και έχουμε όλη την παραλία για πάρτη μας. Στον ορίζοντα το κλειστό σκούρο μπλε της θάλασσας έχει αρχίσει να μπερδεύεται με το σκούρο μπλε του ουρανού. Το σκοτάδι έχει αρχίσει και σκεπάζει πια για τα καλά την παραλία. Οι δυο μας, ξαπλωμένοι δίπλα δίπλα, σε έναν κατηφορικό αμμόλοφο παρακολουθούσαμε τον ουρανό σαν να βλέπαμε ταινία στον κινηματογράφο. "Το σκάω;", σε ρωτάω και συ γυρνάς και μου σκας ένα φιλί. Μου πιάνεις το χέρι, αλλά δεν μιλάς. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και σε ακούω να μου λες πως αγάπησες αυτή την δεδομένη στιγμή. "Πρέπει να γυρίσει.", μου λες, χαμογελάω και το γυρνάω. Εκεί πριν πάρεις την τζούρα σου, κοιτάω για μια στιγμή τον ουρανό και μετά εσένα, δεν μιλάω, απλά ζω την στιγμή. Την στιγμή της απόλυτης χαλάρωσης. Μια στιγμή που εγώ και εσύ απλά σωπαίνουμε και ξεκινάν να μιλάν οι ψυχές μας. Το γάρο αλλάζει από το χέρι σου στο δικό μου, από το στόμα σου στο δικό μου, από την ψυχή σου στην ψυχή μου. Χανόμαστε μέσα στις δικές μας προσωπικές σκέψεις και τα μάτια μας ανταλλάσουν κουβέντες που το στόμα δεν θα έλεγε ποτέ. Τώρα είμαστε λίγο πιο κοντά ο ένας στον άλλο. Το γάρο τελείωσε και τα σώματά μας αρχίζουν να γέρνουν το ένα προς το άλλο. Το μόνο φώς που υπάρχει είναι αυτό του φεγγαριού και των αστεριών μακριά από την πόλη. Σύντομα τα χείλια μας έχουν γίνει ένα. Ό ένας αρχίζει να γεύεται την αρμύρα στα χείλη του άλλου. Οι παλάμες μας ταξιδεύουν στα σώματά μας. Εκεί αρχίζει ο χορός των αισθήσεων. Οι δικές μου γίνονται ένα με τις δικές σου καθώς το στόμα μου κατηφορίζει στο κορμί σου. Ακούγετε μια κραυγή ηδονής. Τα σώματά μας συνεχίζουν να ανταλλάσουν ιδρώτα, ώσπου φτάσαμε σε μια στιγμή κορύφωσης των αισθήσεων και δέκα μαγικά δευτερόλεπτα ήμασταν ένα και οι δύο. Πέσαμε και οι δύο στην άμμο, γυμνοί, χωρίς να μας νοιάζει τίποτα και κανένας και κοιτούσαμε τον ουρανό. Μου πιάνεις το χέρι και με ρωτάς, "Εάν έχεις να θυμάσαι από εμάς μια στιγμή, πια θα ήταν αυτή;". Σε κοιτάω στα μάτια και σου λέω, "Αυτή που είμαστε η θάλασσα, το γάρο, εγώ και εσύ".(Κομμάτι από απόσπασμα προσωπικής νουβέλας)
 
 
 
 
Scroll to top icon