ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρισμός..Ξημερωματα και οι Αναμνήσεις απόψε έχουν μεταμορφωθεί από όμορφες γυναίκες ενός παραμυθιου , σε άσχημα ξωτικά που με περιτριγυρίζουν. Κι εγώ γονατισμένος να τα παρακαλάω να με αφήσουν ήσυχο. Και αυτά να σε δείχνουν και να σε περιγελούν, να τρέφονται με τα δάκρυα μου. Με κόκκινα διαβολικά μάτια που πετάνε φωτιές είναι μέσα μου, τριγύρω μου , παντού .Τρέχω προς την πόρτα να ανοίξω. Δεν με αφήνουν. Είναι πολλά.. Και όσο τα διώχνεις πολλαπλασιάζονται, σου φωνάζουν από παντού ότι εσύ φταις. Και εσύ λυγίζεις ακόμα πιο πολύ..και σέρνεσαι. Αυτά χωρίς οίκτο ρουφάνε την ενέργεια της θλίψης σου και μεγαλώνει η δύναμη τους.Και περιμένω εσένα. Τη νεράιδα με το μαγικό ραβδί της φωνής σου , θα μπείς μέσα και όλα αυτά θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας. Και εγώ θα ξανασηκωθώ πιο δυνατός από ποτε. Όσο δεν ακούω τα βήματα σου , τόσο ο φόβος για τα ξωτικά μεγαλώνει. Τα αισθήματα είναι ανάμεικτα. Η ελπίδα έχει γονατίσει μαζί μου από την δύναμη της θλίψης .Ξέμεινε τελευταία στο κουτί της Πανδώρας αλλά είναι ανήμπορη κι αυτή. Και έχει τεράστια δύναμη η θλίψη ,ιδίως τις πρώτες ώρες … νοιώθω ότι δεν θα ξανακοιμηθώ ποτέ. Αλλά πως τολμάω να μιλάω για τον χρόνο όταν κι αυτός έχει χάσει το νόημα του. Πώς να επικαλεστείς τον Μορφέα όταν κι αυτός φαίνεται τόσο ασήμαντος μπροστά σου. Τι είναι άλλωστε ο χρόνος όταν ακόμα και το ρολόι του τοίχου έχει παγώσει την στιγμή που έφυγες . Λες και ήσουν συνεννοημένη με τους δείκτες του . Και τώρα αντιμέτωπος με αυτά τα καταραμένα ξωτικά. Δεν μπορείς να τα ακουμπήσεις και νοιώθεις ότι είναι αθάνατα . Δεν θα φύγουν ποτέ. Ακόμα δεν ξέρω την ευχή που πρέπει να πω για να τα συντρίψω . Θα την μάθω με τον καιρό. Κάθε μέρα θα φανερώνεται λέξη-λέξη μέχρι να ολοκληρωθεί και να μπορώ να συνεχίσω πιο ώριμος αυτή την φορά όμως..