ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειναι πολύ άδικη. Δε ξέρω ποσο μπορω ακόμα να αντεξω. Τα δυο τελευταια χρόνια έχουν γίνει πολλές αλλαγές που δεν μου άρεσαν αλλά προσπάθησα και προσπαθώ να προσαρμοστω σαυτες. Κάθε μέρα κοροιδευω τον ευατο μου, ότι όλα είναι καλά και έτσι συνεχιζω. Η ζωή όμως δε με αφήνει να ησυχασω. Μόλις πριν ενα χρόνο μου πήρε τον μπαμπά μου και με τσάκισε. Με τον καιρό προσπαθω να συμβιβαστω με την απουσία του. Πριν δυο βδομάδες μου κλέβουν το πορτοφόλι έχοντας τα παντα μέσα. Και έτσι ξεκινάει άλλο μαρτύριο. Δε με πιστεύουν για το ποια είμαι γιατί δεν έχω ταυτοτητα, δε μου κοβουν μειωμένο εισιτηριο( επειδή είμαι φοιτήτρια) και μου κόβουν και πρόστιμα. Πριν μια βδομάδα σχεδόν αγοράζω ποδήλατο. Ημουν πολύ χαρουμενη, εκανα συνέχεια βόλτες και με βοηθούσε στο να ηρεμω και να ξεχνιεμαι. Είχα δεθεί πολύ μαζί του, παρόλο που δεν το είχα ουτε μια βδομάδα. Του είχα βγάλει μέχρι και όνομα. Σήμερα δεν υπάρχει και αυτό. Μου το έκλεψαν. Ενιωσα σαν να εχανα κάποιο αγαπημένο μου προσωπο. Γιατί μου φέρεται έτσι η ζωη; γιατι δε μαφηνει να ησυχασω;