ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάνω αυτή την εξομολόγηση μετά από πολλή σκέψη. Για μια στιγμιαία λύτρωση ίσως. Κάποιες φορές βλέπετε, είναι πιο εύκολο να μιλάς σε ξένους (και ειδικά ανώνυμα), παρά σε δικά σου άτομα. Γιατί ή κανείς δεν ενδιαφέρεται να σε ακούσει πραγματικά, ή αυτά που έχεις να πεις, δε μπορείς να τα πεις σε κανέναν. Παραμένουν επτασφράγιστο μυστικό. Θα προσπαθήσω λοιπόν να περιγράψω κι εγώ εδώ μέσα τη δική μου ιστορία, τη δική μου πραγματικότητα, τη δική μου ζωή. Είμαι γυναίκα 37 χρονών. Στα 17 μου έμαθα ότι πάσχω από το σύνδρομο turner. Το σύνδρομο turner είναι πολύ περιληπτικά μια χρωμοσωμιακή ανωμαλία. Φυσιολογικά οι άνθρωποι έχουν 2 φυλετικά χρωμοσώματα, εγώ έχω ένα. Τα κυριότερα προβλήματα/χαρακτηριστικά είναι το κοντό μου ανάστημα (1,47) και η στειρότητα. Οι υπόλοιπες συνέπειες του συνδρόμου είναι για την ώρα αντιμετωπίσιμες και δεν θα αναφερθώ σε αυτές. Σε μια οικογένεια με έναν αδελφό με ελαφριά νοητική υστέρηση συν το δικό μου πρόβλημα, δε βίωσα ιδιαίτερα την κανονικότητα στη ζωή μου. Όταν έμαθα πριν 20 χρόνια, στην εφηβεία μου, ότι πάσχω από αυτό το σύνδρομο, δυσκολεύτηκα πολύ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να είμαι γυμνή στο ιατρείο του νοσοκομείου και να με παρατηρούν οι γιατροί και οι ειδικευόμενοι. Έπειτα να μου λένε να πάρω αυτά τα χάπια(ορμόνες) για να μπορώ να έχω περίοδο. Και μετά το τίποτα. Ούτε παραπομπή σε κάποιον ψυχολόγο, ούτε παραπομπή σε κάποιον γιατρό για περεταίρω εξετάσεις. Το απόλυτο τίποτα. Οι γονείς μου, απλοί άνθρωποι, δεν ήξεραν τι να κάνουν, πως να με χειριστούν. Είχαν να αντιμετωπίζουν και το πρόβλημα του αδελφού μου. Έτσι αφέθηκα μόνη, να προσπαθώ να αντιμετωπίσω τη νέα πραγματικότητα. Όταν λοιπόν βιώνεις κάτι τέτοιο, η ταπείνωση και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις, είναι αναπόφευκτες. Αγωνιώ πολλές φορές αν θα βρω τα φάρμακα μου σε κάποιο φαρμακείο λόγω έλλειψης, απλά και μόνο για να μου έρθει περίοδος και αυτόν τον μήνα, κάτι που σχεδόν για όλες τις γυναίκες είναι κάτι δεδομένο. Κάθε φορά επίσης που επισκέπτομαι το νοσοκομείο για το καθιερωμένο μου ραντεβού, οι προσωπικές ερωτήσεις μπροστά σε τόσα άτομα δε λείπουν από τον γιατρό μου. Αυτή την αμηχανία δεν την ξεπέρασα ποτέ. Μέσα σε όλον αυτόν τον πόνο, θα ευχόμουν να είχα περισσότερους ανθρώπους να με αγαπούν για να παίρνω κουράγιο, εκτός από τους γονείς μου και τους θείους μου με τους οποίους είμαι πολύ κοντά. Τις περισσότερες φίλες μου τις έχω χάσει. Μη ρωτάτε γιατί. Απλώς μερικές φορές μας οδηγεί εκεί η ζωή. Παύουμε να νοιαζόμαστε για άτομα με τα οποία κάποτε περνούσαμε πολλές στιγμές μαζί. Χάνεται η οικειότητα και το νοιάξιμο. Εκείνες οι συναντήσεις με μια κούπα καφέ στο χέρι, στις οποίες μοιράζεσαι τις σκέψεις σου και τα συναισθήματα σου με κάποιον φίλο, σχεδόν δεν υπάρχουν πια. Η φιλία άλλωστε δύσκολα χτίζεται και εύκολα γκρεμίζεται. Πως είναι η καθημερινότητα μου τώρα. Μοναχική. Ζω σε χωριό, εδώ που έμενα από πάντα. Δεν εργάζομαι αυτό το διάστημα(οι ευκαιρίες λίγες, και η μετακίνηση εδώ ακόμη πιο δύσκολη). Οι δικοί μου μένουν από πάνω κι εγώ από κάτω. Ευτυχώς έχω τον χώρο μου. Βγαίνω σπάνια και κυρίως μαζί τους. Σύντροφος δεν υπάρχει. Πάλεψα πολύ και με αυτό το κομμάτι. Όμως κατέληξα πως δεδομένων των συνθηκών, δε θα άντεχα να μοιραστώ το πρόβλημα μου με κανέναν. Αν με πονάει που τα βράδια κοιμάμαι μόνη μου, στερημένη από αγκαλιά, κάποιες φορές ναι. Παρηγοριά μου τα ζώα μου, τα φυτά μου, τα βιβλία μου, οι ταινίες, η μουσική και η γυμναστική. Κάποτε είχα όνειρα. Τώρα περιμένω να περάσει και αυτή η μέρα.