ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παρασκευη βραδυ με παιρνει η αδερφη μου να παμε κεντρο να δουμε το moonlight (δυνατη ταινια) ,παρ'οτι ημουν κομματια καθοτι εδινα μαθημα το πρωι ειχε και απεργια το μετρο και εκανα δυορο να γυρισω σπιτι .Τελειωνει η ταινια εγω μισοκοιμισμενη και γενικως στο κοσμο μου και πηγαινουμε στο μετρο .Τ α βαγονια ψιλοαδεια καθομαστε διπλα απο δυο ανθρωπους αστεγους που ας πουμε διαφωνουσαν αρκετα δυνατα ,ο ενας δεν ακουγε καλα και αυτο δυσκολευε τη μεταξυ τους συζητηση ,ελεγε λοιπον ο αλλος οτι οι αστεγοι ξεπερασανε το 1% και ο πρωτος κανοντας μεγαλο κοπο να ακουσει τι λεει του απανταει οτι οι αστεγοι ειναι στο 35% εκει καταλαβαινω οτι τα εχει καπως χαμενα φαινοταν και μεγαλος .Στη συνεχεια ο δευτερος κατεβηκε σε ενα σταθμο και ο πρωτος συνεχισε να μιλαει δυνατα μονος του και προσπαθουσε να πουλησει κατι χαρτομαντηλα ενω ελεγε κατι ασυναρτησιες και εγω οντας με το ενα ποδι στον υπνο ασυναισθητα εσκυψα στην αδερφη μου και κοροιδεψα ποσο χαζο ηταν κατι που ελεγε, δεν προλαβα ομως να τελειωσω και τον ακουσα να πλησιαζει για να πουλησει τα χαρτομαντηλα και τοτε ηταν που αρχισε να λεει οτι του ειχε παραχωρησει ο δημος ενα σπιτι μια τρωγλη αλλα τον αναγκασαν να φυγει επισημως λογω ακαταλληλοτητας αλλα ανεπισημως οπως ισχυριζοταν λογω εκεινου του ρουφιανου απεναντι που του εκοβε τη θεα του θησειου και συνεχισε να περπαταει λεγοντας δεν ειμαι κανενας κανενας μπορω να ειμαι ο κωστας ο δημητρης η μαρια δεν ειμαι κανενας .Εκεινη τη στιγμη λυγισα ασχημα,ημουν παρον στη συνειδητοποιηση/κριση ενος ανρθωπου για τη ζωη του στην εξομολογηση στον εαυτο του ,κοιτουσα καταματα πως ειναι πραγματικα αυτο που λεμε η ''η ζωη ειναι σκληρη΄''και ντραπηκα αχ ποσο ντραπηκα που με τοση αναιδεια εκ του ασφαλους κοσμου μου τον κοροιδεψα, ντραπηκα που δεν ειχα το θαρρος να του δωσω λεφτα να του πω κατι ,ντραπηκα που ημουν ανθρωπος .Ντραπηκα