ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 19 χρονων κοπελα.Εχω εναν πατερα πολυ συντηρητικο.Πολυ.Παρα πολυ.Ειναι ικανος να κανει φασαρια για το οτιδηποτε.Να απειλησει για το οτιδηποτε.Να χτυπησει για το οτιδηποτε.Δεν μπορω να πω πως εχει κακη ψυχη.Αλλα αυτα που κανει και λεει με απωθουν και με εχουν σπρωξει πολυ μακρια του.Εχω σταματησει να ενδιαφερομαι για το τι κανει.Όλα τα κρινει.Ολα τα ξερει.Για ολα εχει αποψη.Δεν του αρεσει τιποτα.Θυμωνει αν εχουμε αλλη αποψη απο εκεινον.Πριν καποιο καιρο,συνειδητοποιησα πως το προτυπο του αντρα που εχω ειναι ο θειος μου.Δεν ζει πια βεβαια.Πεθανε πριν 11 χρονια.Τον θυμαμαι ομως παρα πολυ καλα.Καλος,πραος,γελαστος,συζητησιμος,δεν πιεζε τα παιδια του.Δεν τα αναγκαζε να κανουν αυτο που ηθελε εκεινος.Τα αφηνε ελευθερα.Δεν τα γεμιζε με αγχος.Τα αφησε να ειναι αυτο που ειναι.Ο δικος μου πατερας ομως ηθελε να ειμαι η Αγία,το καλο κοριτσι,με τους τελειους τροπους.Να μην λεω τιποτα αγενες,να μην κανω τιποτα απρεπες γιατι δεν θα ειμαι καλο παιδι μετα.Ζω 19 χρονια μεσα στο αγχος,ενα αγχος που με εχει αρρωστησει και ψυχικα και σωματικα.Βγαζω εξανθηματα που με καινε σε ολο μου το σωμα απο το δημοτικο.Εχω ακουσει φρικτα λογια απο τον πατερα μου.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΞΕΧΑΣΩ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.Καποτε ειχα αγορασει ενα ιδιαιτερο,χρωματιστο δαχτυλιδι και εγινε το ελα να δεις σπιτι.Ναι,για ενα δαχτυλιδι.Θεωρησε οτι ειμαι χαζη που το φοραω και γιατι να το φοραω αλλωστε αφου δεν μου πηγαινει και τι θελω να δειξω με το να φοραω ενα φανταχτερο δαχτυλιδι;Εκανε σαν τρελος,φωναζε,χαμος.Για ενα κωλοδαχτυλιδι.Ηξερα πως θα γινοταν αυτο.Ηξερα πως θα θυμωνε για κατι τοσο παραλογο.Με εβρισε,μου φωναξε τοσο πολυ για το "εγκλημα"που εκανα, να αγορασω ενα χρωματιστο δαχτυλιδι των 2 ευρω που μου χαλασε τη μερα και νομιζω πως τοτε ξεκινησε η αντιστροφη μετρηση για να τον....μισησω.Ηθελα να ειμαι αληθινη ομως.Ειλικρινης.Δεν ηθελα να κρυβομαι.Το μισουσα αυτο.Ομως αυτο που συνεβη εκεινη τη μερα με εκανε να καταλαβω πως αυτος ο ανθρωπος μαλλον θελει υποκριτες στη ζωη του.Με το να φωναζει και να με κοροιδευει ηταν σαν να μου ελεγε πως για να μην υπαρξουν φωνες θα πρεπει να κρυβομαι.Ο,τι κανω να το κανω κρυφα.Για να μην με δει.Αρα και να μην θυμωσει.Αρα και να μην φωναξει.Και εγω εκανα την επιθυμια του πραξη.Αγορασα 2 δαχτυλιδια τεραστια και εντυπωσιακα και τα φοραω οταν βγαινω απο το σπιτι χωρις να με δει.Εκανα δευτερη τρυπα στο αυτι και φοραω σκουλαρικια οταν βγαινω απο το σπιτι.Ολα αυτα σας φαινονται αστεια αλλα εγω ειμαι πιο ελευθερη τωρα που κρυβομαι.Δεν ειμαι αληθινη.Ειμαι υποκριτρια.Ομως αυτο δεν ηθελε ο πατερας μου;Κρυβομαι απο αυτον και ειμαι μια χαρα.Αλλο ειμαι μπροστα του,αλλο οταν φευγει.Οταν ειναι παρων ειμαι πανω απο ολα φοβισμενη και αγχωμενη.Δεν αισθανομαι ανετα.Οταν φευγει,ειμαι ελευθερη.Δεν θα ειναι εκει για να μου φωναξει,ουτε να με κρινει,να μου κανει παρατηρηση γιατι καθομαι ετσι και οχι αλλιως,ουτε γιατι μιλαω ετσι και οχι αλλιως.Δεν μου επετρεψε να ζησω καμια εφηβεια.Δεν πιστευει σε εκφρασεις τυπου "το παιδι περναει εφηβεια",θεωρει οτι ειναι δικαιολογιες.Όποια βλακεια δεν εκανα τοτε,στα 14-16,θελω να την κανω τωρα.Ο πατερας μου αρεσκεται στο να χειραγωγει τους αλλους.Υποκρινομαι πως τον αφηνω να το κανει.Δυστυχως υποκρινομαι.Αυτο δεν θελεις ομως ρε μπαμπα;;Σου χαλασα ποτε χατηρι εγω;;;Γιατι να το κανω τωρα;