ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
11.8.2024 | 13:52

Η ζωή μου που περνάει

Κάθε μέρα που περνάει νιώθω μία πίεση που στην οποία εν μέρει συμβάλλει και η εξωτερική πίεση των ανθρώπων και οι απαιτήσεις τους, ανθρώπων από την δουλειά μου και των συγγενών μου αλλά νιώθω πως κυρίως είναι η εσωτερική μου απελπισία για το μέλλον. Είμαι 29 χρονών και αισθάνομαι πως τα τελευταία 2 ή 3 χρόνια συνειδητοποίησα πως όσα ονειρευόμουν τα προηγούμενα χρόνια, όλα μοιάζουν τόσο ακατόρθωτα, όλα από εφικτά και ρεαλιστικά μετατράπηκαν σε σχεδόν ουτοπικά θα έλεγα. Όνειρα για ένα δικό μου σπίτι ή για δική μου οικογένεια, όνειρα για ταξίδια, όνειρα που έμειναν όνειρα. Δούλευα ως πωλητής επί 3 χρόνια και όταν έπεσαν οι πωλήσεις μου επειδή έχασα τον πατέρα μου και ήμουν χάλια ψυχολογικά, μέσα σε 1 μήνα με απέλυσε ο εργοδότης. Ούτε κατανόηση, ούτε τίποτα. "Δεν πουλάς; Ε τότε σε "πουλάω" εγώ", τόσο απλά και χωρίς πολλά πολλά, την βδομάδα μετά την απόλυσή μου πήγα στο ίδιο κατάστημα για να βάλω μονάδες (όσοι εργάζονται σε εταιρίες τηλεπικοινωνιών έχουν έκπτωση και εγώ ήμουν σε αυτή και ως πελάτης) είδα άλλον στη θέση μου, ούτε καν με κοίταξαν οι πρώην "αγαπητοί" συνάδερφοί μου, σαν να ήμουν αόρατος, σαν να μην δούλεψα ποτέ μαζί τους, ούτε ένα χαμόγελο έτσι για τα τυπικά. Ερωτική ζή ανύπαρκτη, ούτε ένα match σε dating app (επειδή χωρίς χρήματα πως θα πας σε μπαρ και κλαμπ να κάνεις γνωριμίες;) και αναγκαστικά επέστρεψα στο πατρικό μου αφού δεν είχα πλέον αρκετά χρήματα για να συντηρούμαι αυτόνομα. Το ένα έφερε το άλλο, όλα κατέρρευσαν το ένα μετά το άλλο σαν παιχνίδι ντόμινο.Πραγματικά είναι ένα από τα χειρότερα συναισθήματα αυτό στην ζωή (μετά από κάποια βαριά αρρώστια φυσικά) , αυτό το αίσθημα σαν να μένεις στάσιμος και όποια πρόοδο και αν έκανες πάλι από το μηδέν. Είχα μαζέψει στην άκρη κάποια χρήματα από την εργασία με σκοπό να τα δώσω στη μητέρα μου να κάνει κάποια ανακαίνιση το σπίτι της ή να πάει ένα ταξίδι, κάτι τέλος πάντων, και τελικά έφυγαν όλα (η μητέρα μου επέμενε σε αυτό κα με στήριξε αν και εγώ δεν το ήθελα τόσο) στο να βγάλω επαγγελματικό δίπλωμα Ι.Χ. (Γ' κατηγορίας) για να βρω ίσως κάποια εργασία ως φορτηγατζής και τελικά αδίκως το έβγαλα, όπου και αν ρώτησα για εργασία ή έστειλα το βιογραφικό μου, μου είπαν (όσοι απάντησαν δηλαδή) πως απαιτείται μία εμπειρία ως επαγγελματίας οδηγός για να με προσλάβουν. Δεν τους αδικώ καθόλου, είνα απολύτως λογικό και θέμα εμπιστοσύνης απλά με τρώει αυτό το ότι 29 χρονών μαντράχαλος, να μην έχω εργασία, να μένω με την μητέρα μου, να έχω ανύπαρκτη ερωτική ζωή και όσα σχέδια έκανα για ταξίδια και καινούρια ζωή, όλα να παίρνουν αναβολή αορίστου χρόνου. Πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό, ελπίζω να μη το βιώσει ποτέ και κανείς σας..

3
 
 
 
 
σχόλια

Προϋπηρεσία, αυτή η μάστιγα. Ε πες κι εσύ ότι εχεις τοτε, λες και θα το ελέγξει κάνεις. Δες τι γίνεται γύρω σου κανενας δεν δίνει σημασία σε τίποτα. Απλώς να είσαι προσεκτικός οδηγός. Τώρα εάν παρ ολα αυτα δεν μπορεις να βρεις σε αυτο που θες, μπες στο kariera και βρες κάτι άλλο. Θέλει ψάξιμο και επιμονή. Όταν καταφέρεις να βιοποριστεις θα επανέλθει και η αυτοπεποίθηση και θα έρθουν και τα υπόλοιπα. Καλή τύχη.

Σου στέλνω μια τρυφερή αγκαλιά.
Υ.Γ πρώην συνάδελφος κ εγώ, μόνο που δεν μου ανανέωσαν την σύμβαση και δεν ήθελα κιόλας γιατί δεν τους άντεχα να καθίσω κ άλλο τρίμηνο σε τέτοιες εταιρείες με τέτοιους πελάτες 😂

Έχεις δίκιο ότι είναι ψυχοφθόρο και σε καταλαβαίνω.
Επειδή όμως έχω περάσει από αυτό το στάδιο, θα σου πω ότι ο μόνος τρόπος να ανέβεις ψυχολογικά και πάλι, είναι να δουλέψεις.
Και αυτό που συνιστώ, είναι να ψάξεις δουλειά σύμφωνα με αυτό που ήδη ξέρεις καλά, δηλαδή πωλητής.
Μην αφήνεις το χρόνο να περνά και δραστηριοποιήσου σε αυτό. Και μην το βάζεις κάτω, να επιμείνεις ακόμα και όταν τα πράγματα πάνε τελείως στραβά. Και ξανά από την αρχή.
Για τρία φεγγάρια είχα και εγώ δουλέψει σαν πωλητής. Θα σου πω λοιπόν μία ιστορία :
Εκεί που δούλευα (τηλεπωλήσεις) η εταιρία απέλυε κόσμο αβέρτα. Φοβόμασταν όλοι πότε θα έρθει και η σειρά μας, όσο καλά και να πουλούσαμε. Κάθε μέρα, όλο κουτσομπολιό και σούξου μούξου (στα μουλωχτά) και γκρίνιες για τα περιστατικά...
Αυτές οι συζητήσεις κάποια στιγμή έφτασαν "πιο πάνω" και η προϊσταμένη σε ένα διάλειμμα, μας μάζεψε περίπου 100 άτομα και μας είπε :
" Παιδιά, ναι, απολύθηκαν... αλλά παρόλα αυτά ο καθένας σας, ας κάνει τη δουλειά όσο μπορεί καλύτερα... ναι, μπορεί να έρθει και η σειρά σας αλλά μην το σκέφτεστε και να θυμάστε ένα πράγμα : όσο είστε εδώ, να δίνετε κάθε μέρα τον καλύτερό σας εαυτό... τουλάχιστον να ξέρετε ότι προσπαθήσατε όσο μπορούσατε πιο πολύ... γιατί, ΠΟΤΈ ΔΕΝ ΞΈΡΕΤΕ εάν θα είστε εσείς τελικά ή όχι !".
Κράτησα τα λόγια της επειδή και εγώ, το ίδιο εφαρμόζω γενικά στη ζωή.
Απλά στο μεταφέρω.

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Scroll to top icon