ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα σχέση με μια κοπέλα εδώ και 3 χρόνια. Ήταν σοβαρό. Εγώ είμαι 28 και εκείνη 23. Στην αρχή ήταν όλα μέλι γάλα όπως συμβαίνει στις σχέσεις όταν υπάρχει συναίσθημα. Πίστευα ότι βρήκα την γυναίκα της ζωής μου. Δεν είναι έτσι. Ποτέ μου δεν της έβαλα φραγμούς, εκτός βέβαια κάποιων περιπτώσεων. Ποτέ δεν της αντιμίλησα. Αντίθετα, πάντα της μιλούσα γλυκά και τρυφερά. Ήμουν ερωτευμένος φουλ καψούρης. Ζούσα στην Θεσσαλονίκη την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα στα δυτικά προάστια. Αυτή είναι από Αθήνα ανατολικά και έτσι μετά από ώριμη σκέψη παράτησα οικογένεια, φίλους τα πάντα και ήρθα Αθήνα. Βρήκα δουλειά στον τομέα μου σε δυο βδομάδες, νοίκιασα σπίτι σε μικρή απόσταση από το δικό της για να είμαστε κοντά. Τον πρώτο χρόνο είμασταν πολύ καλά. Φουλ ερωτευμένοι και οι δυο το ζήσαμε στο έπακρο. Μετά το Πάσχα φέτος άρχισε αυτά τα 'θέλω να μείνω μόνη μου, να ηρεμήσω' και είπα εντάξει φάση είναι ας μείνει μόνη της. 3 βδομάδες κράτησε αυτό. Μου είπε να μην την ενοχλήσω και έτσι δεν έπαιρνα τηλέφωνα δεν έκανα τίποτα. Σεβάστηκα απόλυτα ότι θέλει να μείνει μόνη της. Ήμουν όμως σίγουρος όιτι θα επικοινωνήσει μαζί μου. Αφού πέρασανε οι 3 βδομάδες με παίρνει τηλέφωνο 'μωρό μου, αγάπη μου συγνώμη είχα τα δικά μου' και όλα αυτά και έτσι είμασταν και πάλι μαζί. Υποτίθεται όταν ένας από τους δυο περνάει ζόρια δεν κλείνεται, για κανένα λόγο, στον εαυτό του. Ούτε κλείνει πόρτες. Εγώ πάντα ήμουν δίπλα της. Κι εγώ περνάω ζόρια αλλά ποτέ μου δεν της είπα 'Ξέρεις τι; Θέλω να μείνω μόνος μου μπούχτισα' κλπ κλπ κλπ. Που τα έχεις δει αυτά; Αφού πέρασε λοιπόν η μπόρα και είπα ότι όλα καλά έρχεται προχθές και μου λέει ΞΑΝΑ τα ίδια. 'Θέλω να μείνω μόνη μου, να σκεφτώ τι θα κάνω με το μετατυχιακό μου. Σορρυ δεν γίνεται αλλιώς'. Σοβαρά τώρα; Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να ναι σύμπτωση. Πες ότι βαρέθηκες και άσε τις μαλακίες ότι θες να σκεφτείς. Να μου τα πεις στα ίσια πρόσωπο πρόσωπο. Μετά μην τολμήσεις να με πάρεις πάλι τηλέφωνο και να αρχίσεις τα μωρό μου και τα αγάπη μου. Δεν υπάρχεις για μένα. Ότι είχαμε έχει πεθάνει. Κρίμα και νόμιζα ότι είσαι διαφορετική. Τα ίδια σκατά είσαι και συ σαν όλες τις άλλες. Έχω τρομερά νεύρα αυτήν την στιγμή δεν φαντάζεστε. Εντάξει κι εγώ πέρασα πριν από χρόνια κατάθλιψη αλλά ήταν αλλιώς τα πράγματα γιατί ήμουν μόνος μου και δεν έκανα παρέες. Το ξεπέρασα όμως με αυτήν την κοπέλα. Αυτή τώρα γιατί κλέινεται στον εαυτό της και φεύγει; Δυο φορές το έχει κάνει. Την πρώτη φορά την κατάλαβα γιατί εγώ έλειπα πολλές ώρες από το σπίτι, βγαίναμε ένα Σάββατο και μια Κυριακή ουσιαστικά, οι φίλες της όλες φύγανε στο εξωτερικό αλλά πίστεψα ότι άλλαξαν τα πράγματα όταν με πήρε τηλέφωνο. Δεν μπορώ να καταλάβω ειλικρινά. Θα φύγω από την Αθήνα. Θα γυρίσω Θεσσαλονίκη. Όσο πιο γρήγορα φύγω τόσο το καλύτερο για μένα. Η ζωή συνεχίζεται...