ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αύριο γράφω πρόοδο σε ένα δύσκολο μάθημα και από το πρωί με έχει πιάσει ιλιγγος και δεν μπορώ να συγκεντρωθω στο διάβασμα.Δεν είναι σοβαρό κάτι με το αυτί μου μόνο,όμως διάβαζα ολόκληρη την προηγούμενη βδομάδα και σήμερα δεν κατάφερα να κάνω την τελική επανάληψη όπως την ήθελα.Επίσης φοβάμαι πως αν με πιάσει την ώρα που γράφω δεν θα τα πάω καθόλου καλά και είναι κριμα...Εκτός από αυτό στεναχωριεμαι που βλέπω τον ήλιο έξω και σκέφτομαι όλους αυτούς που απλά θέλουν να βγουν κανονίζουν έναν καφέ και βγαίνουν.Η ιατρική έχει δυσκολέψει τη ζωή μου σε πολλά επίπεδα και όσο και να μου αρέσει ως αντικείμενο,η ποσότητα του διαβασματος όλο και πιο συχνά όσο περνάει ο καιρός μου φαίνεται φυλακή.Πότε θα ζήσω εγω?Πάλι στην εξεταστική του καλοκαιριού θα χάσω το μισό μου καλοκαίρι...Και το άλλο μισό στην εξεταστική του Σεπτέμβρη...Θαρρείς και είμαστε αθάνατοι και έχουμε καλοκαίρια για χάσιμο,όμορφες στιγμές για χάσιμο...Πόσο δύσκολη κάνουμε εμείς οι άνθρωποι τη ζωή μας.Ήμουν παιδί και εδώ και δύο χρόνια νιώθω να μεγαλώνω ασταμάτητα.Έχω χάσει αρκετό απ τον ενθουσιασμό,την αφέλεια μου.Ώρες ώρες αυτό με κάνει να νιώθω ισορροπημένη και ήρεμη.Άλλες ώρες όμως σαν και αυτή μου έρχεται τρελά...Δεν με παίρνει πάντα από κάτω,ήταν απλά μια κακη μέρα η σημερινή...Είναι όμως κάτι τέτοιες στιγμές,άδειες ,τρομακτικές σαν μαύρες τρύπες.Στιγμές που ο παλιός μου εαυτός κοιτάει τον καινούριο και τον ρωτάει αν η ευτυχία του είναι πλαστή.Που τον ρωτάει αν είναι σίγουρος πως τα παιδικά του ονειρα δεν ήταν και τόσο σημαντικά τελικά...