Αφού είχες λόγο που τον χώρισες, κομπλέ. Επικεντρώσου στο πώς θα νιώσεις καλύτερα με τον καιρό, πώς θα πετύχεις όλα αυτά που θες να ζήσεις και ένιωσες ότι η σχέση σε εμποδίζει, και άσε τι κάνει εκείνος. Μην έχεις επαφές γιατί αλλιώς θα τραβήξει το βασανιστήριο σε χρόνο. Για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικός ο χωρισμός, αλλά όχι μόνο λόγω ηλικίας. Κατά πάσα πιθανότητα, και τρώει και κοιμάται, και μπορεί ούτε να σε αγαπάει ούτε να σε μισεί αυτή τη στιγμή, καθώς δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο. Αλλά τι σημασία έχει; Αυτό ρώτησε τον εαυτό σου. Ένα πράγμα μόνο δεν καταλαβαίνω, από πού συμπέρανες ότι μπορεί και να ήθελε οικογένεια ενώ δεν στο είχε πει. Κατά τα άλλα στήριξε την απόφασή σου ή δες πώς θα πάει και επαναξιολόγησέ την στην πορεία. Καλή τύχη και όλα να πάνε καλά :)
27.5.2020 | 00:47
Το ημερολόγιο μιας κοντουλας
Γραφω για να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου αλλιώς δεν πρόκειται να κοιμηθώ. Ευχαριστώ όποιον το διαβάσει μέχρι το τέλος. Τρίτη μέρα αφότου χώρισα. Μετα απο δύο μέρες ατελείωτο κλάμα όπου έκλεγα σε όλο το σπίτι και η μάνα μου ήθελε να με στείλει σε συγγενείς γιατί την παλαβωσα ειμαι ήρεμη αλλά ακόμα πονάω πολύ και τον σκέφτομαι. Κυρίως σκέφτομαι πως είναι ψυχολογικά αν τρώει αν κοιμάται αν με μισεί αν με αγαπάει ακόμα. Και όταν σκέφτομαι ότι είναι χάλια εξαιτίας μου τότε πονάω μέσα μου περισσότερο. Το ξέρω ότι ο χωρισμός δεν είναι εύκολος για κανέναν από τους δύο και δεν περιμενω μέσα σε τρεις μέρες να νιώσω καλά. Όλοι μου λένε ότι λόγο ηλικίας ( 38) έχει ζήσει πολλά και δεν αντιμετωπίζει έναν χωρισμό το ίδιο όπως εγώ που είμαι μικρότερη. Ότι μιας και που έμπλεξε με μικρή ( 24) ήξερε που έμπλεκε και ότι μπορει να μην βγάλει κάπου. Θα ήθελα και την δικιά σας γνώμη πάνω σε αυτά που μου είπαν. Ο λόγος που με έκανε να τον χωρίσω είναι ότι ένιωθα πως είχα πράγματα να ζήσω μωλις τελείωσα τις σπουδές μου άρχισα να βγάζω τα δικά μου λεφτά έχω και κάποια όνειρα για εξωτερικό αλλά όσο και να τον αγαπούσα είναι πράγματα που ήθελα να ζήσω και δεν μπορούσα να τον τραβολογαω μαζί. Εκείνος τα είχε περάσει όλα αυτά πραγματικά τον θαυμάζω για όσα έχει κάνει στην ζωή του αλλά θέλω να τα καταφέρω και εγώ. Τέλος πάντων παρατήρησα πως και εκείνος ήταν έτοιμος για πολλά πράγματα όπως συγκατοίκηση και πιστεύω και οικογένεια αν και ποτε δεν μου το είπε. Απο την μια νιώθω καλά γιατι δεν ήμουν τόσο έτοιμη όσο εκείνος ελα όμως που όλα όσα με έκαναν να το χωρίσω έχουν φύγει ...οταν έμεινα χωρίς εκείνον ένιωσα πολύ μόνη ξυπνάω το πρωί και θελω την Καλημέρα του μου λείπουν οι στιγμές μας κτλπ. Πλέον δεν σκέφτομαι αυτά που θέλω αλλά εκείνον μήπως είναι σημάδι ότι δεν έπρεπε να φύγω; Μήπως άφησα κάτι πολύ καλό για μένα; έχει νιώσει καποιος το ίδιο...; Ίσως ο χρόνος μακριά του με βοηθήσει να δω κάποια πράγματα πιο καθαρά.... Υ.Γ να σημειωθεί ότι τον είχα τρελάνει τον άνθρωπο τον τελευταίο μήνα τα είχαμε συζητήσει και ξανασυζητησει και ενώ έδειχνα να το είχα ξεπεράσει μετά τσουπ ξανά μπροστά μου οι άσχημες σκέψεις.
2
