ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τον Φεβρουάριο του 2012 απομονώθηκα στον εαυτό μου. Κύρια αιτία ήταν η απώλεια ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου. Ο πατέρας μου ήταν σύμμαχος μου σε όλα. Δεν ξέρω ποια σχέση έχετε εσείς ως κόρες με τον πατέρα σας αλλά εγώ είχα την καλύτερη. Ήταν ο άνθρωπος μου. Ήμουν 15 τότε και χάθηκε ο κόσμος κάτω από τα πόδια μου. Έκλαιγα όλη την ημέρα. Στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο σπίτι δεν υπήρχε στιγμή που να μην τον σκεφτόμουν. Όταν πέθανε για 1 μήνα και κάτι ήμερες ερχόταν στα όνειρα μου. Με κοστούμι χαμογελαστός όπως τον έβλεπα να έρχεται από την δουλειά ερχόταν και μου έδινε ένα φιλί. Δεν κοιμόμουν εκείνα τα βράδια. Δεν ήθελα να έρχεται στα όνειρα μου και να μου δίνει τα φιλιά του. Ήθελα να έρχεται στο δωμάτιο μου και να μου λέει "καληνύχτα πριγκίπισσα μου" και τότε να μου δίνει το φιλί του. Ας μην μου έλεγε τίποτα αρκεί να μου έδινε το φιλί του. Από τον Οκτώβριο του 12 μπήκα στο λύκειο. Ήμουν συνεσταλμένο κορίτσι. Δεν μιλούσα εύκολα στα άλλα κορίτσια πόσο μάλλον να πιάσω κουβέντα με αγόρι. Στην 1η λυκείου είχα μια φίλη και ενώ κάναμε παρέα κάποια στιγμή σταμάτησε να μου μιλάει. Δεν μου εξήγησε ποτέ. Με στεναχώρησε πολύ τότε. Επέστρεφα στο σπίτι μου και έκλαιγα. Μου είχε περάσει από το μυαλό να αυτοκτονήσω. Όταν με πήγαινε η μάνα μου με το αμάξι στο φροντιστήριο εγώ έκοβα δρόμο και πήγαινα σε ένα μοναχικό μέρος που ήξερα ότι δεν πατούσε ψυχή. Καθόμουν εκεί με τις ώρες και το βράδυ γυρνούσα. Η μάνα μου μάθαινε ότι δεν πήγαινα στα μαθήματα και μου έβαζε τις φωνές. Τίποτα το αξιοσημείωτο δεν έγινε και την επόμενη χρονιά στο λύκειο. Την χρονιά 2014-15 ήμουν 3η λυκείου ήταν η χρονιά των πανελληνίων. Όταν ξεκίνησα τα μαθήματα το καλοκαίρι σκεφτόμουν τι καλά που θα ήταν να ζούσα σε μια άλλη πόλη. Το έβαλα στόχο και διάβασα. Βρήκα ένα ενδιαφέρον. Όσο κι αν σας ακούγεται παράξενο το διάβασμα με βοήθησε να ξεπεράσω εν μέρη τον πόνο μου. Τα πήγα αρκετά καλά έβγαλα κάποια μόρια και πέρασα φιλολογία στην θεσσαλονίκη. Χάρηκα πολύ εκείνη την ημέρα. Πήρα θάρρος και αυτοπεποίθηση. Από την 1η μέρα που είμαι στην Θεσσαλονίκη έβγαινα στην παραλιακή για τζοκινγκ. Βρήκα το χόμπι μου. Γνώρισα παιδιά με καλοσύνη μέσα τους και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Τον Φεβρουάριο στο γυμναστήριο που πήγαινα για trx γνώρισα ένα αγόρι. Στην αρχή κοιταζόμασταν και εκείνος συχνά μου χαμογελούσε. Εκείνος με πλησίασε πρώτος και αρχίσαμε να μιλάμε. Δεν είχα μιλήσει ποτέ πραγματικά με αγόρι γι αυτό ήμουν διστακτική στην αρχή. Πολλές φορές τον έβλεπα αλλά δεν του μιλούσα. Και πάντοτε εκείνος έκανε την κίνηση και μου έπιανε κουβέντα. Εγώ δεν ήθελα γι αυτό σταμάτησα για ένα διάστημα να πηγαίνω στο γυμναστήριο. Όταν μετά από αυτό το διάστημα άρχισα πάλι να πηγαίνω εκείνος ήταν εκεί. Είναι ευγενικός, φιλικός και μου είπε γιατί εξαφανίστηκα και του είπα δικαιολογίες ότι έτρεχα με την σχολή μου. Μια μέρα που είχα τελειώσει το πρόγραμμα στο γυμναστήριο με πλησίασε και μου ζήτησε να βγούμε. Στην αρχή αρνήθηκα αλλά επέμεινε και δέχτηκα. Πήγαμε σε ένα μπαράκι στην παραλιακή. Ήταν και φίλοι του μαζί. Κορίτσια και αγόρια. Πέρασα πολύ ωραία εκείνο το βράδυ. Το αγόρι που γνώρισα στο γυμναστήριο έχει πολύ χιούμορ και με έκανε να γελάω. Με την μια την φίλη του γίναμε κολλητές και ξέρει τα πάντα για το παρελθόν μου. Με το αγόρι συνεχίσαμε να πηγαίνουμε γυμναστήριο και να περνάμε ωραία τον χρόνο μας. Μου λέει ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια που είναι πραγματικά αστείες. Όταν τον θυμάμαι γελάω. Από τον Ιούνιο είμαι ερωτευμένη μαζί του. Τον ερωτεύτηκα την λάθος στιγμή διότι όταν άρχισα να νιώθω έτσι εκείνος έφυγε για την πόλη του. Δεν του μίλησα από τότε. Κάθε μέρα νιώθω ακόμα και πιο πολλά για εκείνον. Έχω τόσα πολλά να του δώσω. Αλλά φοβάμαι την απόρριψη. Πρώτη φορά νιώθω κάτι τέτοιο. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε την εξομολόγηση μου.