ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, ειμαι 20 χρόνων και μένω με τον μεγαλύτερο αδερφό μου και τους γονείς μου. Θέλω να φύγω απο το σπιτι απεγνωσμένα. Δεν αντέχω την συνεχή σύγκριση με τον αδερφό μου «Αα ο αδερφό σου αυτο εσυ γιατι οχι» «κοιτά πως το έκανε ο αδερφός σου εσυ γιατι οχι». Αν γίνει κατι στο σπιτι και φταιω εγω «που εισαι ανεύθυνη, που δεν μπορεις να κανεις...» αν κανει κατι ο αδερφός μου « δεν το ήθελε, θα το ξέχασε, δεν του πέρασε απο το μυαλό, οχι μας νοιάζεται δεν θα το αμελούσε». Κάπως ετσι εχει η κατάσταση παντα εγω υπό σε ολα. Έτυχε να φύγω λίγες μερες απο το σπιτι έμεινα σε μια φίλη, δεν ξέρετε ποσο ηρέμησε το κεφάλι μου, πόση αυτοπεποίθηση είχα, ποσο ελεύθερη ένιωσα. Εχω κουραστεί να με συγκρίνουν με κάποιον που ποτε δεν ζήτησα να μοιάσω, εχω βαρεθεί να πρέπει να αποδεικνύω πράγματα, εχω βαρεθεί την γκρίνια τους. Ομως για να μην τους αδικώ οι γονείς μου έχουν προσφέρει τα καλυτερα δυνατά και στους δυο απο υλικής απόψεις,για την ακαδημαϊκό μας πορεία. Επίσης οταν τους μιλάω ανοιχτά για τις διακρίσεις με διαψεύδουν, λένε πως ειμαι υπερβολική, οτι θα έτυχε και χίλια δυο. Απο την μια νιωθω αχαριστία που θέλω να φύγω και να κρατήσω τις απαραίτητες επαφές απο την αλλη ασφυκτιω, δεν μπορω αλλο. Ψάχνω για δουλειά απεγνωσμένα. Παρακαλώ πειτε μου την γνώμη σας