ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σιχαινομαι τον πατερα μου. Ειναι ενας αλκοολικος,βιαιος,αλαζονικος και τραγικος ανθρωπος. Θλιβομαι οταν σκεφτομαι οτι εχω τα γονιδια του,οτι του μοιαζω σε καποιες συμπεριφορες και οτι τον ανεχτει. Σιχαινομαι να σκεφτομαι οτι αυτος ο ανθρωπος με συντηρει. Σιχαινομαι και καθε φορα που τον βλεπω,αντικριζω μπροστα μου εναν λογο να παρατησω τα παντα και εναν λογο να καταφερω τα παντα. Ο μονος λογος που δεν πετυχαινω πολλα πραγματα ειναι επειδη δεν τον αντεχω να καυχιεται οτι αυτος με "βοηθησε" ενω δεν κανει τιποτα για εμενα. Ισως και να τον μισω και μισω και εμενα μαζι. Φοβαμαι,γιατι λενε οτι τα κοριτσια συνηθως ερωτευονται καποιον που μοιαζει στον πατερα τους και η πραγματικοτητα δεν το εχει διαψευσει..Δεν τον θελω στη ζωη μου. Δεν θελω να τον ξαναδω ποτε και σιχαινομαι που προσποιουμαι οτι τον αγαπω μονο για να συγκρατησω τη διαλυμενη του σχεση με τη μαμα μου. Εχω τοση κακια μεσα μου για αυτον τον ανθρωπο,ενω γενικα δεν ειμαι ετσι. Αλλα οταν η κουβεντα παει σε αυτον,η κακια και ισως και το μισος κυριαρχουν και ειμαι πλεον αξιολυπητη και μιζερη...οπως ακριβως αυτον τον τελειωμενο ανθρωπο.