ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω ένα τεράστιο βάρος στο στήθος,ένα τρομερό σφίξιμο και όσο πάει δυναμώνει...Ποναω που τα γκρεμισαμε όλα,που διαλυσαμε το σπίτι μας,λυπάμαι που ποτέ δεν κατάλαβες ότι έφταιγες και εσύ και ότι οι συμπεριφορες γεννούν συμπεριφορες,πονάω που μου πέταξες το μπαλάκι του χωρισμού με τις ευθύνες.λυπαμαι για τα άσχημα και πίκρα λόγια που ανταλλάξαμε..Δύο μήνες συνέχιζα να σε βλέπω,νόμιζα πως μου έκανε καλό και καταβαθος ήλπιζα μέχρι που χωρίς λόγο με έκανες σκουπίδι παλι για να με βγάλεις από τη ζωή σου,να με μπλοκάρεις παντού και να εξαφανιστεις.Η τρέλα μου έρχεται όταν σκεφτομαι πως κοιτα άλλη,πως μιλάς η ίσως βρήκες ήδη άλλη.Πως γίνεται να ξεπερνας τόσο γρήγορα τον άνθρωπο σου,να ξεχνάς ότι μέχρι δύο μήνες πριν κάνατε όνειρα,ότι στρώνατε τη ζωή σας κ να πλησιάζεις άλλη;Ποναω πολύ,μου έρχεται να ουρλιάζω,η σιωπη με τρελαινει..Μ αγαπησες είπες αλλά εγώ ξέρω πως όποιος αγαπά δεν εγκαταλείπει, προσπαθει και ακόμα και αν ο άλλος είναι ανασφαλής τον βοηθάς δεν του δίνεις μια να πάει ακόμα παρακάτω... Κ εκεί που θυμώνω εκεί πονάω... Με πέθανες,καθε φορά που σε έπιανα να μου λες ψέματα η να με βγάζεις τρελή υπέφερα και δεν είναι αγάπη να πέφτεις στο κρεβάτι να σφίγγεις το μαξιλάρι για να μην ουρλιάξεις και να κλαίς..Θέλω τόσο να τον βρίσω,να ξεσπάσω,δεν ξέρω τι να κανω...Αυτός ο αχρήστος εγωιστής με κατέστρεψε συναιθηματικα...Τι θα κάνατε εσεις,θα βγαζατε αυτά που κάθε τόσο βράζουν μεσα σας;θα ξεπερνουσατε τόσο εύκολα όσο αυτός;