ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τους είδα να βγαίνουν από την απέναντι πολυκατοικία, την ώρα που ψώνιζα καφέ και σπανακόπιτα από τα everest. Στην αρχή δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν αυτοί. Όμως μόλις ανέβηκαν στη μηχανή- εκείνη τον φίλησε στο λαιμό και εκείνος γύρισε και ανταπέδωσε στο στόμα- και απομακρύνθηκαν, σιγουρεύτηκα. Ήταν ΕΚΕΙΝΗ. Η αρραβωνιαστικιά του κολλητού μου. Φίλος από το νηπιαγωγείο, ακόμη. Μαζί της ήταν και ΕΚΕΙΝΟΣ. Ο μικρότερος αδερφός του. Σαν σίριαλ του Παπακαλιάτη ή σαπουνόπερα. Όμως όχι. Ήταν,δυστυχώς, μια αμετάκλητη πραγματικότητα. Όλα ξαφνικά γύρω μου άρχισαν να γυρίζουν. Δεν ήξερα που πατούσα και που βρισκόμουν. Τι έπρεπε να κάνω τώρα εγώ; Να τρέξω κατευθείαν στο κολλητό μου και να τα ξεράσω όλα; Να μιλήσω στον αδερφό του πρώτα; Η στην αρραβωνιαστικιά του; Ή μήπως να μη πω τίποτα σε κανέναν και να αφήσω το κολλητό μου στην άγνοια με την ελπίδα να ανακαλύψει μόνος του την αλήθεια; Προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του. Τι θα ήθελα εγώ; Από τη μια θα τον μισούσα αν δε μου έλεγε τίποτα- ή αν πήγαινε να βρει τον αδερφό μου ή τη γκόμενά μου πρώτα πριν από μένα- και με άφηνε να ζω στο δικό μου το πλανήτη-που λέει και η Πέγκυ Ζήνα-γιατί τι σόι φίλος θα ήταν αν αντί να μου ανοίξει τα μάτια μου τα έκλεινε-υποτίθεται ότι στη φιλία θέλεις το καλό του άλλου-από την άλλη θα το εκτιμούσα που ενώ γνώριζε την αλήθεια δεν μου μίλησε καθόλου και προτίμησε να με αφήσει να ανακαλύψω μόνος μου-χωρίς καμία παρέμβαση τρίτου-την αλήθεια γιατί ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον με το ρίσκο να του ζητήσω ευθύνες και να καταστρέψω ή όχι τη φιλική μας σχέση; Και-τελικά- ποιος είναι ο πραγματικά καλός φίλος; Αυτός που σου λέει την αλήθεια όποιο κι αν είναι το τίμημα ή αυτός που σε αφήνει μονάχος σου να ανακαλύψεις την αλήθεια σεβόμενος ακόμη και το δικαίωμα του εθελοτυφλισμού;