19.4.2016 | 01:32
Κ.Α.
Είμαι μόνη στο σπίτι, η ώρα είναι περίπου 01:30, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν μπορώ να συντάξω τις σκέψεις μου. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Τα βράδια σφίγγεται το στομάχι μου, πονάει φριχτά, αρχίζω να κυρώνω και κλαίω καμιά φορά. Είναι παράξενο αλλά ερωτεύτηκα εσένα που με έκανες να κλάψω περισσότερες φορές από ότι να γελάσω. Και ποτέ δεν με ένοιαξε. Μου έφτανε να γελάς εσύ. Χαμογελούσες και χαμογελούσε ολόκληρος ο κόσμος! Πόσες προσπάθειες; Πόσες συναντήσεις μετά που δεν οδήγησαν πουθενά; Όλες με κρύο, αγκαλιές και δάκρυα. Δικά μου. Τελικά τι ήταν το προχθεσινό; Ήταν άλλη μια προσπάθεια για επανασύνδεση; Σε είδα διαφορετικό. Ένιωθα πως χαιρόσουν που ήμουν μαζί σου. Και για πρώτη φορά δεν έκανε κρύο! Δεν έκλαψα! Ήταν όντως ξεχωριστή μέρα. Θα ήθελα να είναι η νέα μας αρχή και όχι το οριστικό μας τέλος. Πως να το χειριστώ; Δεν έχεις επικοινωνήσει. Να επικοινωνήσω εγώ; Και τι να σου πω…; Δεν έχω λόγια. Μια αγκαλιά θέλω. Να τα πει όλα. Έλα να με κάνεις μια αγκαλιά. Είμαι τόσο μόνη μου εδώ μέσα… Τόσο μα τόσο μόνη μου.
