ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γράφω έχοντας πλήρη επίγνωση όσων θα πω. Γράφω γνωρίζοντας -και ενδόμυχα θέλοντας, να κριθώ. Πριν κάποιους μήνες είχα σταθερή σχέση με μια κοπέλα. Όπως σε όλες τις σχέσεις συχνά ξεκινάνε καλά και στην πορεία βλέπεις πώς δεν ταιριάζεις με τον άλλον (κι ας είστε οι καλύτεροι άνθρωποι). Χωρίσαμε σχεδόν καλά, γνώριζα πώς ίσως την πόνεσε πιο πολύ από εμένα όμως επίσης και το ότι και αυτή ήξερε πώς δεν είχε νόημα πια, δεν άντεχα, και δεν άντεχε άλλο. Και παραδέχομαι πώς βιάστηκα. Μία έβδομάδα μετά τον οριστικό μας χωρισμό ήμουν με άλλη. Και το χειρότερο (;) ήταν πώς ένιωθα όπως δεν είχα νιώσει εδώ και χρόνια. Τρελός, ερωτευμένος, ευτυχισμένος, ένιωθα τόσο τυχερός για το νεραιδάκι που μπήκε στη ζωή μου τόσο ξαφνικά αλλά ούτε φανταζόμουν τη συνέχεια.Η πρώην μου, ας την πούμε Λ., προσπαθούσε να με πλησιάσει ξανά με πολλούς τρόπους που άρχισαν να με ενοχλούν, δυστυχώς είχαμε και έχουμε κοινό περιβάλλον. Και πάνω που είχα αρχίσει να αγανακτώ μου πέταξε με θυμό το νέο: "έκανα τεστ, είμαι έγκυος". Δε την πίστεψα, ήμουν σίγουρος ότι ήταν ένα από τα χαζά της για να με πλησιάσει. Αλλά πήγα σπίτι της κάναμε τεστ,και ένα και δύο, θετικά. Μέχρι να πάμε στο γυναικολόγο είχα την ελπίδα όλο αυτό να είναι ψέμα. Δεν ήταν.Δεν είμαι από αυτούς που δεν δέχονται τις συνέπειες των πράξεών τους, το αντίθετο. Δεν έχω όμως κάποια έστω σχετικά σταθερή δουλειά, ή κάποιο υπόβαθρο για κάτι τέτοιο, δεν έχω σπίτι, ούτε δικούς μου ανθρώπους που μπορούν να με στηρίξουν. Η Λ. δε δούλευε πια γιατί ήθελε να τελειώσει επιτέλους τη σχολή της. Επίσης γνωρίζοντας και τους δυό μας πια δε μπορούσαμε να μείνουμε πια μαζί πόσο μάλλον με ένα παιδί. Μαζί καταλήξαμε στη "λύση" της έκτρωσης. Μια λύση που όπως φάνηκε μόνο αυτό δεν ήταν. Από τότε όχι απλά δε μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου αλλά με ενοχλεί κάθε μέρα και πιο πολύ. Το νεραιδάκι το έμαθε αργά, λίγο πριν της πω για πρώτη φορά ότι δεν αντέχω άλλο τις ίδιες μου τις σκέψεις και χρειάζομαι λίγο χρόνο να βρω τον εαυτό μου. Και ενώ την έκοψα τόσο απότομα, πάνω στα μέλια, όχι απλά δε φώναξε, δε θύμωσε, αντιδράσεις που περίμενα αλλά με στήριξε ακόμα και σε αυτό. Δεν άντεξα ούτε μια βδομάδα μακρυά της, την αγαπούσα ήδη και την αγαπώ ακόμα. Πολύ. Νόμιζα πώς αυτές οι λίγες μέρες με ηρέμησαν και επιτέλους θα συνέχιζα τη ζωή μου. Όμως τα πράγματα ήρθαν πάλι αλλιώς, η Λ. ήταν κουρέλι, κοινοί μας γνωστοί, ακόμα και η οικογένειά μου με κατέκριναν όχι μόνο για την επιλογή μου να μη κρατήσω το μωρό αλλά και να ξεκινήσω μια σχέση τόσο γρήγορα. Και έφυγα ξανά και φυσικά και γύρισα πάλι, ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Και μαύρισα το νεραιδάκι το ξέρω, το τσαλάκωσα κι ας στάθηκε δίπλα μου βράχος όπως εγώ ζητούσα. Μαύρισα και την Λ. που δε σταματούσε να έχει πλέον άρρωστες ελπίδες κι εγώ γεμάτος τύψεις φοβόμουν πια τις αντιδράσεις της, ένιωθα πώς πρέπει και θέλω να τη στηρίξω, ήθελα και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Και τα έκανα όλο και χειρότερα.Έχει περάσει λίγο πάνω από μισός χρόνος. Η Λ. επιμένει και την πιάνει ακόμα το παράπονο. Το νεραιδάκι πια θύμωσε με τη Λ. θυμώνει όταν της μιλάω, τρέμει να μη την αφήσω, δεν έχει κι άδικο, εδώ και μέρες έχω τάσεις φυγής. Κατηγορώ τον εαυτό μου για τα πάντα, που πλήγωσα τη Λ., για το μωρό, που πλήγωσα το νεραιδάκι. Μόνο που διαβάζω το κείμενό μου νιώθω κωλόπαιδο, αλλά το μυαλό μου ακόμα τρέχει και αναρωτιέμαι γιατί ακόμα δε μπορώ να είμαι ευτυχισμένος και γιατί βασανίζω τόσο τους ανθρώπους γύρω μου. Τη στιγμή που θα φύγει το νεραιδάκι κλαίγοντας ξανά από το σπίτι μας θα νιώσω ακόμα πιο κάφρος αλλά θα ηρεμήσω λίγο. Ξέρω πια ότι το έχω κάνει τόσες φορές που δεν έχει νόημα να γυρίσω πίσω πια. Ξέρω ότι δεν έχει πια το κουράγιο να μου σταθεί μετά από τόσες φορές που την πρόδωσα, δεν έχει νόημα να ήμαστε μαζί, δε μιλάμε, σχεδόν με πιέζει η αγάπη της. Σε μια εβδομάδα θα το έχω μετανιώσει... Και ξέρω ότι ποτέ δε θα συνειδητοποιήσει πόσο στ' αλήθεια την αγαπώ. Και πρώτη φορά συνειδητοποιώ ότι δε φτάνει η αγάπη.