ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σ'αγαπάω γαμώτο.Πνίγομαι.Μα ειν'αυτό το αντίο και η εκκωφαντική σιωπή που ακολούθησε.Και δεν έχω τίποτε πια να πω.Και φωνάζω στον τοίχο,να χτυπά η φωνή και να γυρίζει πίσω χωρίς απάντηση.Σαν τα λόγια που ποτέ δε θα σου πω και θα σκορπίσω εδώ και πίσω από άδεια πακέτα τσιγάρων,ή στους καρπούς,σε κάποιο φύλλο που αργότερα θα κρύψω για πάντα κι ίσως το ξαναδώ μετά από χρόνια και θα σε θυμηθώ ξανά καθως οι μνήμες σου θα ξεθωριάζουν.Πως κλαίγαμε την ώρα που χωρίζαμε?Σα να ξέραμε κάπου μέσα μας πως ήταν για πάντα.Σ'αγαπάω ακομα μικρή φωτιά μου και θα κάψω όλη την πόλη για τα μαλλιά σου και για τις άκρες των δακτύλων σου και τη μικρή χαραμάδα που ανοίγει στην άκρη των χειλιών σου σα χαμογελάς.Και θα ταξιδέψω ξανά στις καστανές σου δίνες και μετά στο λαιμό και τους ώμους και θα χαθώ κάπου στα χέρια σου,χωρίς επιστροφή.Όσα "αντίο" κι αν σου πω,ζω κάθε μέρα μαζί σου,στο μετρό,στη λιακάδα,στη δουλειά,στο αμφιθέατρο,στη μουσική,στη νύχτα που γίνεται ατέλειωτη.Σε μυρίζω και ακούω την ανάσα σου,μετράω ένα-ένα τους παλμούς σου μέχρι ο υπνος να με πάρει.πόσα αντίο και ακόμη δε σε έχω αποχαρετησει αγάπη μου μικρή.