ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, Λίγα πράγματα για εμένα και το προβληματισμό μου. Είμαι 25 ετών σε λίγους μήνες 26.. Έχω τελειώσει τις σπουδές στην υποκριτική στην Ελλάδα καθόλου καλή περίοδος να σπουδάζεις κάτι τέτοιο σε αυτή τη χώρα. Αναφέρω από τώρα ότι όχι δεν έχω καμία διασύνδεση στο χώρο. Δεν μετανιώνω αυτό που σπούδασα. Άξιζε πολλά, μου άνοιξε το μυαλό και έμαθα περισσότερα από ότι σε μια δημόσια σχολή με παρόμοιο αντικείμενο και αυτό το λέω έχοντας μιλήσει και δεί παιδιά που τελείωσαν τη σχολή και μπράβο τους αλλά είναι πολύ μπερδεμένα τα πράγματα στο αντικείμενο και ο διαχωρισμός σε ορισμένα πράγματα άδικος. Τελοσπαντων πανελληνιες έδωσα στα 21 μου πέρασα θεατρικών εκτός Αθηνών δεν κατάφερα να πάω λόγω της σχολής που είχα εδώ στην Αθήνα και επειδή οικονομικά δεν έβγαινε ούτε μετά που τελείωσα τη σχολή εδώ.. δεν είχα κ στήριξη οικονομική από τους δικούς μου. Τώρα δουλεύω 8ωρη για να βγάζω τα έξοδα μου σε μια δουλειά που δε μ'αρέσει καθόλου και νιώθω οτι με βαραίνει νοητικά και ψυχικά αφάνταστα. Δε μπορώ να περιμένω όμως μέχρι να γίνει στο τομέα που έχω σπουδάσει κάτι δουλεύοντας έτσι. Και σκεφτόμουν να δώσω πανελλήνιες με στόχο ψυχολογία. Με φοβίζει η σκέψη. Στα 26 σου θα δώσεις πανελλήνιες; θα τα καταφέρεις; μπορείς να το κάνεις; μπορείς να διαβάσεις; και αν αποτύχεις; και μετά πόσο χρονών θα σαι όταν τελειώσεις, θα σαι μεγάλη ποιος θα σε προσλάβει; Και κάτι τέτοια. Αξίζει μετά από τόσα χρόνια αποχή να κάνω τη προσπάθεια με στόχο να μπορώ να διεκδικήσω μια καλύτερη θέση εργασίας, καλύτερα λεφτά, σε ένα τομέα που επίσης με ενδιαφέρει παράλληλα;