ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

της Παρασκευής, όπως και το σημερινό. Κάθομαι στο γραφείο μου με λιγοστό φωτισμό και ψάχνω πληροφορίες για την πτυχιακή μου, διαβάζω βιβλία. Κάπου κάπου σκέφτομαι πόσο όμορφα θα ήταν να υπήρχε ένας άνθρωπος στη ζωή μου, ένας άνθρωπος που μόλις με δει κουρασμένη θα με πάρει αγκαλιά, ένας άνθρωπος που δεν θα έχει μέσα του εγωισμό, δεν θα φοβάται να αγαπήσει και να αγαπηθεί, ένας άνθρωπος απλός, συνηθισμένος, αληθινός. Σίγουρα η ηλικία μου, το 21 Μαΐων προφίλ μου, δεν βοηθά στην εξέφραση μιας άποψης που να προσεγγίζει το μέγιστο δυνατό την πραγματικότητα, όμως δεν αντέχω άλλο να βλέπω ανθρώπους που έχουν χάσει το νόημα της ζωής, αγνοούν την ύπαρξη συναισθημάτων και η εγωπάθειά τους αγγίζει τα όρια του αντικειμένου της ψυχοπαθολογίας. Βλέπω κάποιους ανθρώπους στα γυμναστήρια που δεν γυμνάζονται για την ευεξία του σώματός τους αλλά για τη λεγόμενη "μόστρα" και το πόσο "μούρη θα πουλήσουν μόλις φουσκώσουν" από τα τρομπο-χάπια που παίρνουν. Βλέπω άλλους ανθρώπους που έχουν σχέση με υπέροχους ανθρώπους τους οποίους δεν σέβονται, δεν αγαπούν, κερατώνουν, εγκαταλείπουν, εκμεταλλεύονται. Βλέπω κι αυτούς που, όντας τόσο ερωτευμένοι με την εικόνα τους, ξεχνούν ότι τριγύρω τους υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, έτοιμοι να τους αγαπήσουν αν αφεθούν.Σε μία εποχή όπου οι δύσκολες καταστάσεις έχουν επηρεάσει τόσο τη ζωή μας, γιατί να μην γινόμαστε πιο ανοιχτοί, πιο δοτικοί, πιο ζεστοί; Γιατί να κλεινόμαστε τόσο στον εαυτό μας; Γιατί να προτιμούμε τη μοναξιά και τη ψευτιά (μέσα από την όποια της μορφή) από την πραγματική και ανιδιοτελή αγάπη που έχει να μας προσφέρει ο συνάνθρωπός μας; (είτε μέσα από φιλία, είτε μέσα από μια ερωτική σχέση)Δεν ξέρω αν εγώ είμαι η συναισθηματική, ή οι άνθρωποι έχουν πάψει να αγαπούν, πάντως σίγουρα αυτά τα βράδια δύσκολα περνούν...