12.10.2012 | 01:10
Και έρχεται το βράδυ...
μετά από μια κουραστική μέρα βουτηγμένη στις ευθύνες-χωρίς αντίκρισμα και αναγνώριση(ηθικά ή χρηματικά) της κούρασής σου-και συνειδητοποιείς ότι τρέχεις μόνο για να ξεχάσεις τη μοναξιά σου..αυτή είναι η ανταμοιβή σου...που ξεχνάς...δεν έχεις κανέναν να μιλήσεις, είτε από επιλογή,είτε επειδή τα έφερε έτσι η ζωή, είτε επειδή απλά δεν μπορείς να αγαπηθείς...περνάνε απ'το μυαλό σου όλοι αυτοί που αγάπησες με διάφορες αγάπες και σου λείπουν...σκέψεις, ένταση, θυμός, τύψεις, θλίψη, δάκρυα και πολλά "γιατί;" δε σε αφήνουν να κλείσεις μάτι...πίνεις μια βότκα να θολώσεις λίγο το μυαλό που δε σταματά να δουλεύει όσο δεν τρέχεις...μάταιος κόπος...απλά κοιμάσαι νωρίτερα απ'τις 3...ξυπνάς...με κόπο και λίγη αισιοδοξία για την καινούρια μέρα..ΟΛΑ ελπίζεις θα αλλάξουν...όλα είναι ένας φαύλος κύκλος...άτιμα βράδια....