Γεια σου :-) μην στεναχωριέσαι. Παντού πάνω κάτω τα ίδια είναι (εκτός από Αγγλία). Να σου πω να γελάσεις; αρχικά σαν πληροφορία, μένουμε Βαυαρία. Ο μικρός μου λοιπόν, έρχεται μια μέρα από τον σταθμό, και μου λέει πως ο Ραμόν, τον κάλεσε στα Γεννέθλια του αλλά έχασε την πρόσκληση. Η μητέρα του Ραμόν, (από τους πλέον καλούς φίλους του μικρού) με είχε ειδοποιήσει πριν ένα μήνα πως θα κάνει πάρτυ και θα μας έδινε πρόσκληση. Το διαζύγιο μου το κράτησα σχετικά αθόρυβο. Μαθεύτηκε δια ζώσης πως μετακόμισα μόνη μου με τα μικρά και όχι από εμένα. Ο μικρός μου λοιπόν, έψαχνε μανιωδώς μιας και οι υπόλοιποι είχαν πάρει πρόσκληση. Έψαχνε στο σπίτι, στο σταθμό, είχε κατέβει 6 φορές να δει αν ήρθε με το ταχυδρομείο... Να μην το κουράζω... όταν πήρα την ημέρα του πάρτυ την μητέρα του Ραμόν, μου είπε πως δεν είχε χώρο. Ε χρειαζόμαστε τέτοια ατομα; πες μου. Έχουμε ανάγκη την αποδοχή τους ή την συμπάθεια τους; όσο για το θέμα σύντροφος.... οκ εδώ έχεις δίκιο. Αλλά δε χρειάζεσαι να είσαι χωρισμένη για να έχεις δυσκολίες. Από ότι διαβάζω εδώ, όλοι δυσκολίες έχουμε να βρούμε έναν ΣΥΝΤΡΟΦΟ. Αγάπα τα μικρά σου και τον εαυτό σου. Φιλιά και καλό ΣΚ. Όλα καλά θα πάνε.
6.10.2017 | 19:19
Και μετα τι.......
Μετα απο 17 χρονια γάμου και ενα παιδί αποφάσισα οτι έπρεπε να τελειώσει δεν υπηρχε τίποτα κοινο εκτος απο το παιδί.Δυο ξενοι σε ενα σπιτι χωρίς καμία επαφή εκτός των καθημερινών ....ηρθες,πληρωσες, εφαγες, κουραστηκα παμε για υπνο.Μετα απο δυο χρονια πλεον εκτος γαμου και ξαναβγαινοντας και βλέποντας τις σχεσεις των ανθρωπων αισθανομαι σαν να ζουσα αλλου. Δυστυχώς ειδικα για τις χωρισμένες γυναικες με παιδιά σε αυτη την χωρα τα πραγματα ειναι ακόμα πολυ δύσκολα απο το να βρεις μια συντροφια μεχρι να μην σε δειχνουν με το δαχτυλο που αποφάσισες να ζησεις μονη σου παρα σε ενα γαμο που ειχε πεθανει και για τους δυο.Η μοναξια πολλες φορες ειναι πολυ δυσκολη και το αντίτιμο της ελευθερίας πολυ μεγαλο.Που σε κανει να αναρωτιέσαι....και τωρα;
7
