ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το 2010 εν όψει της δημοσιεύσης περί δημοσιονομικού ελλείματος για το έτος 2009 καταψηφήσθηκε από την κυβέρνηση του Πασοκ το μνημόνιο υπ’ αριθμόν 1 με σκοπό την μείωση του προαναφερθέντος ελλείματος μέσω της δανειοδότησης από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Κύριως ο στόχος ήταν να αποφευχθεί η πτώχευση της χώρας ή απλά να επιτευχθεί η εξαθλίωση του κοινωνικού συνόλου. Τα πρώτα μέτρα πάρθηκαν τον Μάϊο του 2010. Δεν θα μιλήσω ούτε για τα μέτρα, ούτε για τις συνέπειες αυτών. Τα βλέπω πάνω σου, τα βλέπω πάνω σου, τα βλέπω στον παππού μου, τα βλέπω στον εργάτη που βοηθάει τον μπαμπά μου στο μάζεμα της ελιάς. Τα βλέπω. Όχι, δεν τίθεται θέμα τύφλωσης, εθελοτυφλίας τίθεται. Από εσένα, από εμένα, από τον παππού μου, από τον εργάτη που βοηθάει τον μπαμπά μου στο μάζεμα της ελιάς. Ακολούθησαν άλλα δύο μνημόνια τα επόμενα έτη, ακολούθησαν και άλλα μέτρα, δηλαδή , και άλλες περικοπές. Εν έτει 2013 χρωστάμε περισσότερα από όσα χρωστούσαμε πριν την προσφυγή στο Ταμείο. Εν έτει 2014, το σύστημα καταρρέει. Θα ακολουθήσουν όψιμες εκλογές και θα πραγματοποιηθεί αυτό που και καλά προσπαθούσαν οι αξιαγάπητοι αντιπρόσωποι του λαού. Πτώχευση. Επιστροφή στη δραχμή με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πρόκειται να φύγω στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές στο Κατάρ. Όχι και η πιο κατάλληλη χώρα για μία γυναίκα 22 χρονών, τα prons και τα cons του Kαταρ ψάξτα στο google, ξεχειλίζει η (παρα)πληροφόρηση. Αυτό που με εξωθεί να πάω, πρωτίστως είναι φυσικά το αντικείμενο το σπουδών και η υποτροφία που μου χορηγείται, είναι γιατί δεν ανέχομαι να δω την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Δεν είναι ότι φοβάμαι ή ότι αδιαφορώ είναι γιατί α-γα-να-κτη-σα! Όχι μόνο με την γενική κοινωνική και πολιτική κατάσταση αλλά και με εσένα που δεν αγανάκτησες ακόμα και που ακόμα αγαπάς την Ελλαδίτσα σου για το τίποτα που σου έχει προσφέρει. Είναι γιατί με εκνευρίζει η νοοτροπία της καφεδιάς σου. Είναι γιατί με εκνευρίζει η νοοτροπία της καφεδιάς σου λέω και ας δαγκώνω το καλαμάκι του καφέ αυτή την ώρα. Είναι γιατί λυπάμαι για σένα που το όνειρο σου είναι η δουλίτσα,το σπιτάκι, ο αντρούλης και τα παιδάκια. Προφανώς η επιλογή υποκοριστικών είναι σκόπιμη, όπως σκόπιμη είναι και η επίθεση. Όταν ήμουν μικρή και έλυνα τις ασκήσεις μου, ρωτούσα τον αδερφό μου να μου πει τις λύσεις. Φυσικά δεν μου έλεγε , όχι από κακία. Μου έλεγε «σκέψου». Και σκεφτόμουν. Ανεξάρτητα από το αν το είχα σωστό ή λάθος σκεφτόμουν και επειδή δεν θέλω να πάψω να σκέφτομαι θα φύγω. Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος αλλά θα πάω γιατί εδώ δεν σκέφτεσαι απλά κάνεις. Δεν μηχανεύεσαι, είσαι μηχάνημα. Ξεπέρασε το όρια του φόβου σου, πήγαινε σε έναν άλλο τόπο, που ακόμα και πιο συντηρητικός να είναι, θα σκέφτεσαι, θα συγκρίνεις, θα συμπεραίνεις και μπορεί καμιά φορά αν ευνοούν οι συνθήκες να οραματίζεσαι. Εδώ ονειρεύεσαι; Και μου λες να μείνω σε αυτή τη χώρα;